De nieuwe plaat van King Gizzard & The Lizard Wizard is hier van de vorige ronde blijven liggen. Wij hadden ze al de nodige draaibeurten gegeven en konden toen nog niet beslissen of dit een goeie was of net niet. Wij zijn immers liefhebber van het gros van de output van deze gekke Australiërs. Dan kan het al eens wringen en dat is net wat deze plaat doet. Oké, het titelnummer waarmee de plaat opent, kan met wat goede wil als ‘aanstekelijk’ worden bestempeld. Wij willen het eerder als een niemendalletje wegzetten als het niet geeft. Ja, het blijft in de oren kleven, maar dat doet kruipolie ook, maar aangenaam is dat allerminst. De band dolt op deze plaat wat rond met blues, soul, funk en boogie, op hun eigengereide manier, maar nergens worden wij daar gelukkig van. Dit album loopt zo van onze lieslaarzen af. De echo’s van groten namen uit de muziekgeschiedenis zijn duidelijk hoorbaar (Beatles, Stevie Wonder om er maar twee te noemen) maar vinden bij ons geen weerklank. Waar is Ween eigenlijk als je ze nodig hebt? Ook hier en daar een pompende housebeat tussen flikkeren helpt niet echt. Dat King Gizzard & The Lizard Wizard met deze plaat terug wat nieuwe zieltjes kan winnen is zeker niet uitgesloten met deze hapklare koek, maar een paar van zo’n platen en wij zouden wel eens durven afhaken. De radiozenders daarentegen staan huppelend in de rij.
