Wat moet je als band nog doen wanneer je een handvol meesterwerken hebt uitgebracht? Hoe moet het verder wanneer je in je eentje zowat een genre hebt uitgevonden? Door post-hardcore te lijmen met sludge en all things heavy creëerde Neurosis hun eigen muzikale nis met ontelbare apostelen zoals ISIS, Cult Of Luna of Inter Arma als gevolg. Met wat moet je bovendien nog op de proppen komen wanneer je artistieke hoogtepunt al een hele poos in het verleden ligt? Voor een band als Neurosis is een rist genreklassiekers als ‘Enemy Of The Sun’ (1993), ‘Through Silver In Blood’ (’96), ‘Times Of Grace’ (’99) en ‘A Sun That Never Sets’ (’01) dan ook eerder een vloek dan een zegen gebleken. Op een gegeven moment kan je niet anders dan in herhaling vallen, of kan je niet anders dan onder je eigen kwaliteitsniveau blijven. Na de millenniumwende volgde nog een flink aantal albums, maar die konden niet verhullen dat de lijm niet meer pakte. Het geluid van Neurosis was gedegradeerd tot een formule; de magie was weg en de leerlingen staken massaal de meesters voorbij. ‘Fires Withing Fires’ is ondertussen het vierde album na die ‘A Sun That Never Sets’, de prima samenwerking met Jarboe (ex-Swans) uit 2003 niet meegerekend. Vijf nummers en (het openingsnummers niet nagelaten) nergens ondermaats, maar gewoon maar Neurosis is an sich al teleurstellend genoeg, zeker in vergelijking met de topjaren. Niet wij, maar zij hebben de lat zo hoog gelegd. ‘Fires Within Fires’ is verre van inferieur, maar is van een niveau dat eerder mag worden verwacht van de vele copycats. Gewoon goed is simpelweg niet goed genoeg. Nochtans zitten er niet minder dan vier jaren tussen het nieuwe album en het vorige, ‘Honor Found In Decay’. Veel tijd voor herbronning kortom. Met eenenveertig minuten is ‘Fires Within Fires’ naar eigen normen ook nog eens een van de kortste albums uit hun discografie. De kans dat er nog een echt vervolg komt op die meesterwerken wordt kleiner met de dag. Album nummer elf lijkt dit alleen maar te bevestigen.