The Final Theory

Met ‘The Final Theory’ geeft het Nederlandse duo Artefakt het startschot voor een nieuwe reeks op Field Records. Doorheen drie potige nummers – onder de zes minuten gaan ze niet – presenteren Robin Koek en Nick Lapien ons hun idee van “modern-day trance”. De titeltrack rolt in volle vaart van de band en manoeuvreert moeiteloos tussen pompende, stuwende Detroit techno en moddervette trance, zonder echt in een van beide te grossieren. Daverende bassen drukken je lichaam naar de grond, terwijl je geest meelift op een aanzwellende, zweverige ondertoon naar een bestemming ver buiten de dampkring. Uiteindelijk blijf je gelukzalig schipperen tussen beide. Dit is het extatische gevoel van net niet flauwvallen.

‘Moving Horizon’ is gelijkaardig opgebouwd, maar mist energie en voelt daardoor sneller monotoon aan. Afsluiten doet het duo in stijl met ‘Solaris’. Een donker, beklijvend nummer dat een glazige wind door de zaal laat waaien die aangewakkerd lijkt door de wonderjongens die in de jaren 1990 furore maakten op het Warp label – denk bijvoorbeeld B12. Artefakts invulling van hedendaagse trance zal geen paradigma’s verschuiven, maar we kunnen er wel weg mee. Dansvoer voor zowel ons lichaam als onze geest.

Inspiratie troef bij de jongens van Artefakt – samen met Zweedse collega Evigt Mörker brengen ze nog een ep uit onder de titel ‘Konstrukt’. De sfeer die het duo hier neerzet, is vanaf het eerste nummer meer gespannen. ‘Ritualist’ zet de zintuigen meteen op scherp en raast als de hartslag van iemand die leidt aan achtervolgingswaanzin. De spanning loopt alsmaar op, maar barst uiteindelijk nooit los waardoor een knagende onrust in de lucht blijft hangen. ‘Sacrum’ is een staaltje voodoo-techno dat opborrelt vanuit onmetelijke dieptes. Je voelt dat er iets gaande is onder de grond, iets dat het daglicht niet mag zien.

Evigt Mörker neemt vervolgens de laatste twee nummers voor zijn rekening en steekt iets rauwer van wal. ‘Skenet Av Den Nedre’ klinkt als een overstuurse metronoom die gretig door het slijk gehaald wordt. Het nummer breekt nergens echt open, maar dreunt wel verdomd lekker weg. Diezelfde brute flow vinden we helaas niet terug in ‘Altaret Restes’. Op zich geen slecht nummer, maar in vergelijking ‘Skenet’ kwijnt het allemaal een beetje weg. Als de volgorde omgekeerd was geweest, hadden we misschien goedkeurend en gehypnotiseerd mee geknikt op de kabbelende beat, maar nu voelen we hem niet echt. Al bij al een zeer degelijke vertoning van beide artiesten. Meer van dat, graag.

tekst:
Quinten Lengeler
beeld:
Artefakt_The_Final_Theory
geplaatst:
ma 18 jul 2016

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!