Het vierde album, het derde voor Sacred Bones, van Cult Of Youth laat weinig aan de verbeelding over. Een groepsnaam die voor sommigen een vies geurtje kan hebben, enkele botsingen met de wet inzake vermeende nazisympathieën van groepsleider Sean Ragon die daarvoor een tijdje in de gevangenis verbleef. In de cel schreef hij teksten voor ‘Final Days’. De titel kondigt het einde aan en een hoes die de Toren van Babel evoqueert. Blij worden is niet de intentie van Ragon, die dit project initieel alleen opzette, maar doorheen de jaren alsmaar meer leden toeliet tot zijn band. Voor ‘Final Days’ is dit zelfs een kwintet, waardoor Cult Of Youth klinkt zoals Ragon het altijd al heeft gewild. Bassist Jasper McGandy en gitarist Christian Kount (beiden eerder The Hunt), drummer Cory Flannigan en niet te vergeten celliste Paige Flash nemen de honneurs waar om het album nog dieper de duisternis in te trekken. Postindustrial en neofolk vechten om voorrang in nummers die allen in een sacrale, Bijbelse sfeer baden en meanderen tussen Current 93 en woest uithalende Bad Seeds. De geesten van Killing Joke en Joy Division waren postpunkgewijs door een aantal songs (‘Empty Faction’ bijvoorbeeld). Naar het einde toe gaat Cult Of Youth bombastisch tekeer, in een soort Gothic postpunk die door de nasale, diepe en donkere stem van Ragon als sjamanistische rituelen gaan klinken. De verzameling menselijke beenderen die hij de laatste jaren verzamelde, en die meermaals worden ingezet om aan de nummers extra ritmes toe te voegen, geven net dat extra beetje sfeer.

Dit artikel verscheen eerder in GC #125.