Mose zou al rond de tien albums hebben uitgebracht. Terwijl wij nog geen noot van hen hadden gehoord. Onopvallend. Zo zou je ook hun muziek kunnen omschrijven. Er niet op uit om op welke trend of hype mee te deinen. Onthaastend ook. Melancholisch traag. Zonder het grote gebaar. Die melancholie is ook zelden knagend maar veelal omarmend.
De titel is ook treffend aangezien Mose een beeldende muzikale taal gebruikt. Deze ‘Film Musik’ telt zesentwintig stukken. Soms los uit de pols, altijd met een zekere ingetogenheid. Soms niet meer dan muzikale schetsen, aanzetten tot. Stukken die een gemoedelijke sfeer evoceren. Invloeden van jazz, blues, country en pop noir slenteren vreedzaam naast elkaar. Banjo, trompet, piano, gitaar en nog wat instrumenten doen dat ook. Er mag ook al eens gezongen worden, al is dat maar in een paar songs. Ook hier gebeurt die zang zonder het grote gebaar.
Songs als ‘Motto Prestuoso’ kruipen daardoor niet minder onder de huid. Bohren & Der Club of Gore zou hier een referentie kunnen zijn, maar Mose klinkt subtieler, opgewekter, luchtiger en laat meer licht op hun muziek schijnen. De sfeer van ‘Twin Peaks’ kan nog een referentie zijn. Het zou spijtig zijn moest ook deze plaat afglijden naar de achtergrond. Wij weten het intussen.