Feu Clair/Dix-Mille Yeux

Ueno Park is het solovehikel van gitarist Manuel Adnot, maar dat hadden we zelf ook al door aan de hand van de bandnaam. Adnot improviseert, componeert en speelt gitaar in een resem projecten waar hij freejazz, improv en pop met elkaar probeert te verzoenen. April Fishes, Sidony Box en Aeris zijn maar enkele voorbeelden. Dit keer doet hij het helemaal alleen, tokkelend op zijn gitaar, mijmerend en miniatuurtje na miniatuurtje spelend. Hij verzamelde en speelde de vijftien nummers in het afgelopen jaar, waarbij hij zich liet inspireren door de plaats of omgeving waar hij zich op dat ogenblik bevond. Terug naar de basis als het ware, als een ware troubadour instrumentale liedjes maken puur met de akoestische gitaar, zonder versterker of effecten. Veel variatie horen we echter niet tijdens het uurtje dat de man zijn liedjes brengt. Hij kan zeker gitaar spelen, weet hier en daar zelfs te boeien, maar ons ergens raken? Neen, dat dan weer niet. ‘Eau Claire’, het voorlaatste nummer van de plaat en een kleine achttien minuten durend, weet wel te overtuigen. Alleen overtreedt Adnot hier zijn eigen regels. Akoestische gitaar is er sporadisch, al is het een drone die nooit zonder effecten of synthesizer tot stand kan zijn gekomen die met de pluimen gaat lopen. Ach wat, het is het enige stuk dat echt weet te overtuigen, dus we zien het door de vingers. Sathönay is ook een project, dit keer van Nico Poisson, die ook bij NED zit en S.K. Records (waarop debuut ‘Lost A Home’ ook uitkomt) runt. Ondertussen is Poisson (uit Lyon) al niet meer alleen. Cellist Leonore Grollemund en drummer François Virot vervoegden hem tot een trio, dat nog verder is geëvolueerd na de opnames tot een sextet. Zelf bespeelt hij de Saz, een soort Turkse luit, gebruikt hij zijn stem en initieel ook oude drumcomputers, die ondertussen grotendeels zijn vervangen door echte drums. Acht heel oriëntaals aandoende nummers sieren hun debuut, waar vooral de zeurderige stem al snel gaat vervelen. Muzikaal zit Sathönay vooral in de hoek van de opzwepende psychedelica, waar die Oosterse (heel erg pre-Erdogan Turkse) klanken wel goed bij passen. Klep dicht en alles komt goed. A Shape pakt het helemaal anders aan. Het kwartet, waaronder zangeres Sasha Andrès (Heliogabale) strikte Lee Ranaldo voor de mix, en dat is toch wel vreemd. Het Franse A Shape klinkt namelijk als twee druppels water op Sonic Youth gitaarexcursies en zwoel Kim Gordon-stemmetje incluis. Al weet Ranaldo uiteraard hoe dat soort muziek op plaat hoort te klinken. Iedereen die nog treurt om het verscheiden van Sonic Youth, heeft met A Shape een meer dan waardige vervanger.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Ueno_Park_-_Manuel_Feu_Clair_Dix-Mill
geplaatst:
zo 13 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!