Feeën en furie in Vrankrijk

Rauw en hard. Met twee zulke ogenschijnlijk simpele basisingrediënten werd vrijdag 24 juli in het Amsterdamse krakerswalhalla Vrankrijk een verrassend variërende avond neergezet. Te midden van de antifascistische leuzen werd het publiek getrakteerd op rap metal- en punkgebeuk van Hinder, Pillar Tombs of Aku, Invunche en headliner Nuit Noire.

Hinder

Het spits werd afgebeten door gelegenheidsband Hinder, die vooralsnog niet aan releases doet maar soms wel ineens on stage opduikt bij harde gigs. Met slechts een drummer en een gitarist/brulbeest zette het tweetal een harder en sneller geluid neer dan menig band met een dubbele bezetting. Slechts een enkele keer betrapte je de heren op een mid-temposectie – maar doorgaans roffelden de riffs en drums op maximaal tempo het zaaltje in. Een stuk metaal vastgemaakt onder de snaren van de gitaar zorgden voor een extra naar geluid. Ook de geen moment ingehouden vocals werden de gehele korte doch intense show vol authentieke overgave gekrijst. Hoewel na afloop wat negatieve geluiden te horen waren, was het een prima opener die zeker de toon voor de rest van de avond wist te zetten.

Pillar Tombs Of Aku

Over overgave gesproken: na een korte break was het de beurt aan metalformatie Pillar Tombs of Aku, vuige metal uit de Black Hermetic Order – een kwaliteitsstempel dat doorgaans een uitstekend en origineel hard, bot en rauw geluid garandeert. Gitarist J. en drummer B. verzorgden een niet aflatende stroom aan kwaad lawaai, dat werd opgetild naar een sensatie van totale chaos en furie door het uitmuntende vocalenwerk van K. Laatstgenoemde kent maar één stand: gáán – zoals ook eerder te zien was in shows van Onkunde, Folteraar en het inmiddels ter ziele gegane Smoke.

Als een door de goden niet klein te krijgen Gigant stampte K. tussen het geïntrigeerde publiek heen en weer terwijl hij ijzingwekkende geluiden de mic in krijste, die nog weinig menselijks in zich hadden. Zijn gezicht verried een focus die je zelden ziet bij liveshows. Een show die de toeschouwer volledig opeiste en overnam – zoals dit slag black metal hoort te zijn. De meeste publieksleden stonden er stokstijf doch geïmponeerd bij (niet uit desinteresse, maar uit een fascinatie die de aanwezigen lam sloeg), op de enkeling na die door K. de ruimte door geworpen werd.

Invunche

Toen was het tijd om het punkelement, waar duidelijk een aanzienlijk deel van de bezoekers voor was gekomen, meer naar de voorgrond te torpederen. Invunche knalde er direct heerlijk in met een perfect catchy gitaarmelodietje en ritmisch drumwerk van het nummer El Ciclo. De combinatie van de moshbare pitvibe en het murky black metal-ondertoontje was prima afgestemd. Zeer kortstondig ontstond er een vrij ruige pit – die snel weer ophield toen er blijkbaar iets te hard gebeukt werd.

Het drietal ragde inmiddels lekker het ene na het andere track er in sneltreinvaart doorheen, om vervolgens uit te monden in een instrumentaal intermezzo. Hoewel dit veelbelovend begon, zat er uiteindelijk te weinig ontwikkeling in om werkelijk te kunnen interesseren en zeulde het nogal stuurloos voort. Gelukkig knalt de band er nog wat heerlijke punk doorheen voor ze de stage verlieten. Na afloop zei Tenebras, het enige overgebleven lid van Nuit Noire: “Vergeleken bij deze ellende lijkt mijn werk wel kindermuziek.”

Nuit Noire

Dat bleek ontzettend mee te vallen. Na de soundcheck trok Tenebras geheel naar traditie een eigenzinnige outfit aan (die hem inderdaad een lievig uiterlijk geven), waarna hij (bijzonder knap) gelijktijdig de gitaar, vocals en twee basdrums bespeelde. Ondanks de duidelijke beperkingen die deze ambitieuze solo-setup gaf, wist Nuit Noire positief te verrassen en imponeren.

Tenebras speelde de volledige show erg gefocust, maar zonder dat dit een geforceerde indruk werkte. Integendeel, de kenmerkende mix van punk en black metal kwam zeer natuurlijk op de luisteraar over. Nuit Noire bracht nummers (veelal over feeën en bossen in nachtelijke uren) uit zijn gehele oeuvre ten gehore en slaagde erin het publiek te boeien door te variëren tussen de verschillende stijlen die zijn werk rijk is.

De balans tussen de zachtaardige cleane en de rauwe harde vocals was ook prima afgewogen. Het catchy geheel lag makkelijk in het gehoor. Naar het einde toe was de vernieuwing er echter vanaf, wat er ook mee te maken kan hebben dat Nuit Noire alle variatie er direct tijdens de eerste helft van de show doorheen knalde. Maar het kan er ook aan liggen dat ik als luisteraar snel verwend raakte – of dat mijn aandachtspanne was aangetast door de korte, intense supportacts. Ondanks die pietluttigheden een show die nothing short of excellent was.

Hoewel bij de aanwezigen her en der wat vermoeidheid door de eerste drie optredens te bespeuren viel, viel de show in goede aarde bij het enthousiaste publiek. Overigens had Nuit Noire blijkbaar wat materiaal op de plank liggen dat hij kwijt moest. De show gold als “release party” voor drie nieuwe werken: Join The Stars (tape) van label Levertraan, Deluge of Starlight (12”) van The Tide of the End en Inner Light (12”) van Seedstock Records.

Al met al een mooie avond in Vrankrijk waarbij alle acts met volle energie all out gingen. Wederom een sterke selectie van label The Tide of the End, die vaker bijzondere en voor Nederlandse begrippen unieke avonden samenstelt met underground black metal, punk, noise en experimentele artiesten.

tekst:
Casper van der Veen
beeld:
Pillar Tombs Of Aku - (c) Casper Van der Veen
geplaatst:
vr 7 aug 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!