De Franse componist en pianist Quentin Sirjacq heeft een curriculum vol samenwerkingen, waaronder een flink aantal met het Britse Dakota Suite. Van beide is nieuw werk verschenen bij de Duitse maatschappij Karaoke Kalk. Voor de Fransman is dat – aldus de platenmaatschappij – diens tweede solo-album, na ‘Piano Memories’ (2014, Schole). Dat is niet helemaal waar: op ‘Far Islands And Near Places’ wordt Sirjacq bijgestaan door Arnaud Lassus op marimba, vibrafoon en glockenspiel. Zelf bespeelt Sirjacq percussie, synthesizers en Fender Rhodes, naast de piano, die vanzelfsprekend nog steeds centraal staat. De piano levert de melodielijnen, die vaak iets te melodramatisch zijn aangezet, naar mijn smaak; de andere instrumenten zorgen voor een broodnodige aanvulling aan klankkleuren. De piano- en Fender Rhodes-partijen wisselen elkaar af of steunen elkaar, terwijl op de achtergrond allerlei percussieve geluidjes klinken. Soms schuiven die kortstondig naar de voorgrond. In andere nummers trekken de piano en percussie samen op, met bijvoorbeeld ‘Bodies’ als bijna dansbaar en vrolijk resultaat en ‘A Dream In A Dream’ als eerder dromerige uitkomst. ‘Wolves’ draait volledig om de marimba en vibrafoon. Al die ideetjes en geluidjes maken de cd nogal vol; tegelijkertijd is het kleurpalet halverwege de cd wel bekend. Terwijl ook ‘The Sea Is Never Full’ niet van drama en ideeënrijkdom gespeend is, pakt dat bij Dakota Suite interessanter uit. Chris Hooson en David Buxton hadden twee maanden eerder met de Japanse groep Vampillia getoerd langs de kust van Wakayama, toen daar de tsunami toesloeg. Hooson schreef muziek om die gebeurtenis verwerken en nam met Buxton verschillende stukken op, die ze opstuurden naar Vampillia; dat voegde daar zijn elementen, zoals strijkers en Japanse keelzang aan toe. Het eindresultaat is ‘The Sea Is Never Full’, een ‘suite’ in twee delen. De muzikanten gaan daarbinnen van donkere ambient naar postrock en plaatsen experiment naast neo-klassiek. Lamenterende vioolpartijen zijn gecombineerd met noisy vervorming, elektronica en grommende stemmen van de keelzangers. Kalm, bijna luchtig pianospel, begeleid door violen en blazers gaat langzaam over in jazzy drums en gitaarpartijen; uit een dicht postrockgeluid volgt een duister klanklandschap, een muur van vervormde gitaren en elektronica met stormende gromstemmen gaat over in bijna verbeten klinkend pianospel, op de achtergond klinkt een vrouwenstem: “Breathe in”. Dakota Suite|Vampillia biedt een even meeslepend als gevarieerd muzieklandschap, waar de uiteenlopendste elementen tot eenheid vervloeien. Ten opzichte van de lp bevat de cd nog twee extra, korte, composities, die al even boeiend zijn.
