Oak staat te boek als een progressieve artrockband uit Noorwegen. Vanzelfsprekend duikt de band, die in 2013 debuteerde met ‘Lighthouse’, op bij Karisma. Dat label is namelijk nogal fan van dit soort bands. Nochtans is de term prog slechts sporadisch van toepassing op Oak. Het is namelijk pas bij het vierde nummer, ‘Lost Causes’, dat die progrock echt de bovenhand neemt. Al hadden we met hun bewerking van Claude Débussy‘s ‘Clair De Lune’ al onraad moeten ruiken.De band begon ooit als folkrockduo, wat nog te horen valt in opener ‘We, The Drowned’. Het titelnummer doet wat denken aan Talk Talk, waarna de progrock de overhand neemt. Pink Floyd, Ulver, Porcupine Tree en een overdaad aan piano en zangpassages van Simen Valldal Johannessen domineren de boel en wiegen ons gewoon in slaap. Dit album is vooral bedoeld voor liefhebbers van complexe progrock. Voor niet-liefhebbers is weglopen de boodschap.
Kim Ljung begon in 2005 met zijn solo-uitstapje Ljengblut. Een rustpunt tussen het bas spelen en nummers componeren voor Seigmen en Zeromancer. Geen industrial deze keer maar ietwat dromerige singersong en indierock. In ‘Superga’, ‘Himmelen Som Vet’ en nog een aantal nummers poogt hij David Sylvian naar de kroon te steken, maar slaagt daar uiteraard niet in. Het ondertussen tot een kwintet uitgegroeide Ljungblut bracht eerst drie albums uit met in het Engels gezongen teksten. ‘Villa Carlotte 5959’ is de afsluiter van een trilogie waar de teksten in het Noors worden gebracht. ‘s Mans chronische migraine duikt frequent op in zijn teksten, als we de bijgeleverde bio mogen geloven. Waarschijnlijk is dat een van de oorzaken waarom het album behoorlijk herfstig en melancholisch klinkt. Zijn muzikanten lijken nauwelijks hun instrumenten te durven aanraken. Elke noot klinkt uitgebalanceerd en gelikt tegelijk. Een beetje te voor onze smaak, al is het album helemaal niet slecht.