Eind juni verscheen het lang verwachtte boek “Belgium: The Vinyl Frontier pt2”, een koffietafelboek over Belgische platenhoezen en hun ontwerpers van de jaren 1960 tot nu. Tegelijkertijd ging ook de aan dit boek opgehangen tentoonstelling in het Oostendse Fort Napoleon open, met als catchphrase “De Beste Belgische Hoezen”.

Twee weken geleden trokken we dan ook vol spanning en hoge verwachting naar onze Koningin Der Badsteden, Oostende. Terug naar de roots. Naar waar we als kind in de ruïnes speelden.
Ik heb bewust twee weken gewacht om deze recensie te schrijven, want anders had die enkel uit de volgende zin bestaan: “wat een kut-tentoonstelling”. Ondertussen zijn we twee weken wijzer en ook milder geworden. De tentoonstelling toont een selectie van hoezen waarvan het grootste deel ook in het boek te vinden is. Net als in het boek wordt er rond bepaalde thema’s gewerkt: kleuren, onderwerpen, ontwerpers, labels,…. Soms werkt dit, maar soms ook niet. Een heel groot gemis is informatie, geen enkele hoes heeft een ondertitel, in veel gevallen is het raden naar artiest en titel.
Ontwerpers en labels als Victor Robyn, Vlek of Smeraldina-Rima hebben zeker hun waarde en zijn belangrijk voor de hedendaagse Belgische vinylkunst, maar gooi hun creaties niet zomaar in een glazen kast zonder meer. Alsof de tentoonstelling opgesteld is als een stoffig oudheidkundig museum waarbij de bezoeker het raden heeft naar de artefacten die tentoongesteld worden omdat de naamplaatjes reeds vele decennia vergaan zijn.
In een paar gevallen werkt de opstelling dan weer wel omdat daar de teksten van het boek gebruikt worden en de artiesten iets meer uitgelicht worden. Zo krijgen onder andere Telex, Fifty Foot Combo of Amenra hun eigen, weliswaar veel te kleine, piëdestal. Er speelt zowaar een videodocumentaire over Ever Meulen in de buurt van een aantal van zijn – en hier is het woord echt wel op zijn plaats – iconische hoezen. Je ziet en hoort hem vertellen over hoe hij deze hoezen maakte. Jammer genoeg moet je de andere hoezen die in deze documentaire aan bod komen, gaan zoeken, weggestopt in andere opstellingen verspreid over de tentoonstelling.
Het idee om een tentoonstelling te houden over Belgische platenhoezen is zeker lovenswaardig. België is ten slotte bij momenten een toonaangevend muziekland geweest. En de manier waarop de inkomhal van deze tentoonstelling is ingericht, is bijna overweldigend. Maar eens voorbij de introductie en de hoezen gerangschikt op kleur, valt het werkelijk als een pudding in elkaar. De jaren 1960 en 1970 komen amper aan bod, uiteindelijk gaat bijna alle aandacht (verdiend!) naar hedendaagse ontwerpers, maar die moeten het dan – zoals al eerder aangeven – zonder ook maar enige uitleg doen.
Deze tentoonstelling had zo veel meer kunnen zijn, maar werd door de aanwezigheid van een aantal te veel plaats in beslag nemende platenbakken met een doordeweekse selectie van recente Belgische releases en wat tweedehandsmateriaal meer een vehikel om platen en boeken te verkopen dan werkelijk de mensen op de hoogte brengen van onze toch wel rijke vinyl(hoezen)geschiedenis. Een aantal (hier gaan we weer) iconische hoezen waarvoor we in het buitenland geroemd worden, zaten bijvoorbeeld verstopt achter de verkoopster (de hoezen waren mooier).
Is het de moeite om deze tentoonstelling te bezoeken. Tja, dat laat ik aan de lezer over. Als het zo nog even verder zomert is het er aangenaam fris.  Bovendien is een bezoek met audiogids aan het fort inbegrepen in de prijs en heeft het restaurant een uitgebreide drankenkaart. Maar wie op zoek is naar de “beste” Belgische platenhoezen, kan beter in zijn eigen platenkast kijken. Of niet.

Meer info
Tentoonstelling: “De Beste Belgische Hoezen”.
Nog tot 15/09 in Fort Napoleon, Oostende
Recensie over het boek Belgium: The Vinyl Frontier pt2 in GC#135
www.fort-napoleon.be
Tekst: Dimitri Cauveren
Foto: Krissie Impens