Faith In Strangers

Wij kennen maar weinig artiesten waarbij het verschil tussen hun persoonlijkheid en hun muziek zo groot is als bij Andy Stott. Tijdens interviews is de Mancunian steeds voor een grap te vinden en ook bij Millie & Andrea, het gelegenheidsduo dat hij vormt samen met zijn (label)maatje Miles Whittaker, staat het plezier voorop. Maar op zijn soloalbums wordt niet gelachen en gaat Stott steevast meedogenloos tekeer. De Brit gaf vorig jaar zijn job op, klapte zijn laptop dicht en ging aan de slag met analoge apparatuur, wat ‘Faith In Strangers’ een haast tastbaar karakter meegeeft. Stott smeedde negen plakken posttechno bijeen, hier en daar smeulen restanten van jungle, dub en trap na. Een tenortuba wijst de weg in het de door mist omgeven opener ‘Time Away’, en vanaf dan trekt ‘Faith In Strangers’ richting onpeilbare dieptes. De nummers bestrijken een rijk palet aan emoties, ze slaan (‘Damage’) en zalven (‘Faith In Strangers’), als het even kan in één en hetzelfde nummer. Zoals in splijtende ‘How It Was’ waarop Stott de stem van zijn oude pianolerares Alison Skidmore verminkt met een bijtende beat. Skidmore was er al bij op voorganger ‘Luxury Problems’ en is nu op het merendeel van de nummers te horen. Tijdens het titelnummer graaft ze samen met Stott de conventionele structuren van de popmuziek op. Om ze snel weer achter zich te laten, en opnieuw richting eigen universum te trekken op zoek naar huiveringwekkende veldopnames om nummers rond te bouwen. Andy Stott is een meesterlijke klankenbrouwer, die zijn recepten aan het perfectioneren is en stilaan op eenzame hoogte opereert.

tekst:
Mattias Baertsoen
beeld:
Andy_Stott_Faith_In_Strangers
geplaatst:
zo 11 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!