David Grubbs startte begin jaren tachtig bij cultpunkband Squirrelbait en groeide uit tot een van de meest gewaardeerde figuren van de experimentele muziek. Het volume en de energie die zijn vroege muziek kenmerkten, staan ver van zijn huidige praktijk, want de man ontplooide zich als een bedachtzaam gitarist en eigenzinnig improvisator. Op ‘Failed Celestial Creatures’ is hij te horen met collega-docent Taku Unami, een Japanse multi-instrumentalist met wie hij aanvankelijk vooral een liefde voor literatuur deelde. Die liefde krijgt nu ook gestalte via deze release, die deels geïnspireerd werd op het werk van auteur Atsushi Nakajima (1909-1942), wiens absurdistische werk een surreële wind deed waaien door de moderne Japanse literatuur. De muziek moet het hier echter vooral hebben van ingetogenheid, schaduwen en nuance, zeker in de titeltrack, die de eerste helft van het album inpalmt. Grubbs’ schetsende gitaarwerk herinnert een beetje aan dat van collega Loren Connors, maar is wat droger, minder doordrongen van geesten uit een ver verleden. Unami zorgt aanvankelijk enkel voor een iele, elektronische gloed, maar voegt zich na een tijdje erbij. Zijn gitaarspel is klaarder en scherper, vleit zich innig rond dat van Grubbs, tot de twee voor het slotluik de pedalen intrappen die het naar duister, noisier terrein sturen. De B-kant start met ‘The Forest Dictation’, waarin Grubbs poëzie voordraagt op een manier die de wat eigenaardige, maar toch meditatieve cadans van z’n gitaarspel volgt. Het beste komt daarna pas: ‘Constellation Of Sand’ herinnert vaag aan het lyrische werk van Karate, terwijl de vier korte ‘Threadbare’-vignetten even compacte als innemende miniaturen zijn. Een fraai slot van een album dat het vooral van nuance moet hebben, niet van het grote gebaar.
