De laatste noten waren al lang uitgestorven, toch bleef ik zitten, luisteren. Tarnan had minutenlang meegelopen met mijn hartslag. Geen mooier geluid dan het getik van de regen op mijn dak, geen mooier geluid dan de hartslag van mijn geliefde. Eventjes maar stal ik de tijd, waande ik me sterker dan de tikkende klok die onverbiddelijk doormaalt. Tijd is niets en eigenlijk ook alles, alleen al daarom geniet ik zo intens van elke klok die stilvalt, van elke klok die de strijd verloren heeft. De tijd stelen: het is een illusie die ik graag koester. Ik heb geen lijfspreuk, maar vandaag kies ik voluit voor de zinsnede: A Thing Of Beauty Is A Joy Forever. Fluweelzacht en messcherp. Geluid is verplaatsing, muziek ook. Bj Nilsen en C-Schulz zijn geluidsarchitecten van een zeldzame soort. Ze passeren de grens van de techniek en schilderen hun eigen organische leefwereld. C-Schulz speelt accordeon en basgitaar en laat Harald Sack Ziegler hoorn spelen. Ik hoor niets van dit alles, ik hoor vooral minder en op zijn eigen manier ook meer. Bj Nilsen groeit met iedere plaat die hij maakt. Met elk nieuw geluid dat hij op zijn weg vindt, knutselt hij gestaag verder aan zijn oeuvre. Wit is hier de hoofdkleur; details krijgen de hoofdrol. Geluidsgolven zoeken hun weg, vallen tussen de plooien en nestelen zich in mijn hoofd. Ooit maakt hij de ultieme plaat. Het is enkel een kwestie van tijd. Ik heb geen levensmotto nodig. Ik bleef zitten, bleef luisteren naar een geluid dat allang was uitgestorven, kijken naar een klok die stilstond.
