Curtis is een groepje uit Gent dat zich profileert als een tribute aan Joy Division. Het kwartet speelt nummers van de periode Warsaw tot aan de beginperiode van New Order. Het uit Stockholm, Zweden afkomstige A Projection zag daar ook wel iets in, maar had nergens de intentie om nummers van anderen na te spelen. Liever maken ze nieuwe nummers die helemaal in de stijl liggen van hun grote voorbeelden. En het is er de tijd voor, nu postpunk weer helemaal hip is. ‘Exit’, ‘Another Face’ en ‘Camera’ klinken als een mengeling van Joy Division en Siglo XX. De drums, de manier van zingen, de donkere introspectieve teksten, de zweverige synthesizers en de in overdadige pedaaleffecten gedrenkte gitaren: het is er allemaal. ‘Young Days’ en nog een aantal nummers liggen dan meer in de lijn van The Chameleons en Interpol. Hier en daar duiken riffjes en motiefjes op die we menen te kunnen terugbrengen tot vroege The Cure en Echo & The Bunnymen. Voeg daar ook maar The Sound aan toe trouwens, met een nummer als ‘Retrospection’ dat de sfeer van Adrian Borlands band weet te vatten, zonder als een doorslagje te klinken. Net als de muziek ligt het hoesje nogal in de stijl van labels als Factory en andere postpunkgrootheden van lang geleden. Potten zal dit sextet niet breken, al geven we grif toe dat het allemaal zeer goed gedaan is en absoluut niet slecht klinkt.
