eXistence Oscillation Past

Gebeden worden soms verhoord in dat deel van de kosmos waar androïden van elektrische schapen dromen. Nog geen half jaar na de uitstekende cassette van NothingButNoise (in Brussel zijn spaties onpopulair), valt een opvolgalbum in onze handen, dat we nog meer waarderen. Dit keer werd helaas gekozen voor een typisch jaren 1990 medium: een op 500 exemplaren gelimiteerde cd, waardoor het label zich genoodzaakt zag om ‘tapes’ tot ‘discs’ om te vormen voor dit soort nevensprongen. Maar dat kan de pret niet drukken, want wat er te horen valt, is de perfecte soundtrack voor ons krimpende universum. Intussen zijn we al goed vertrouwd met het recept dat blijft smaken naar méér: sequenties uit de Kosmische School worden traag ondergedompeld in een industrieel bad. Maar het kan ook omgekeerd: ‘Manoeuvres Mécaniques’ klinkt als een machinekamer die zich, gehuld in neonlicht, van de grond losmaakt. Belgische NeuMusik blijkt het genre te heten, en we blijven het enthousiast aanbevelen aan liefhebbers van de schaduwzijde van Klaus Schulze of Tangerine Dream. Twee tracks, verspreid over twee compilaties en evenveel jaren. Meer had Front 242 oprichter Daniël B. niet nodig om zijn Prothese richting legende te katapulteren in het begin van de jaren 1980. Vijfendertig jaar, en een paar sporadisch gedropte tracks later, is Prothese eindelijk klaar voor een debuut dat zo kleinschalig is dat het de Front 242-fans tot wanhoop (en speculatie) zal drijven: 111 exemplaren op cassette. Dat deze review onder een andere staat, is niet toevallig, want Prothese werkte al samen met NothingButNoise (met zichzelf dus) en dit keer kijkt het project met een >< de maker in de ogen. Muzikaal zijn er, naast de gedeelde albumtitels, natuurlijk heel wat gelijkenissen. Prothese anno 2016 zit NothingButNoise dichter op de huid dan een vervolg op ‘Tumeurs’ (1981), maar we horen ook echo’s van eerdere jaren 1990 ambient uitstapjes (bijvoorbeeld Art & Strategy) van Daniël B. Dit keer geeft Prothese maar liefst vijf tracks tegelijk prijs, en met een afsluiter die ‘Replikaat’ heet, lijkt hij ironisch in zijn eigen staart te bijten. Dat geldt ook voor het retro artwork: een kruising tussen het iconische hoesje van een Maxwell tape uit de jaren 1980 en de twijfelachtige reinigingscassettes die we (zonder al te veel effect) in die tijden gebruikten om onze overbelaste afspeelkoppen te ontsmetten.

tekst:
Gonzo circus
beeld:
NothingButNoise_eXistenceoscillati
geplaatst:
do 10 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!