Ellen Brekken (contrabas), Hedvig Mollestad Thomassen en Ivar Loe Bjørnstad (drums), of twee dames en een mannenmens, vormen het Noorse trio Hedvig Mollestad Trio. Zo weten we meteen wie de lakens uitdeelt. Na ‘Shoot’ (2011), ‘All Of Them Witches’ (’13) en ‘Enfant Terrible’ (’14) krijgen we nu meteen twee albums quasi tegelijk op onze instrumentale boterham. ‘Evil In Oslo’ bevat vier epische stukken die het trio live opnam in twee clubs in de Noorse hoofdstad. ‘Black Stabat Mater’ bevat dan weer vijf nieuwe composities, waarin het trio een poging onderneemt om uit het eigen keurslijf te breken, dat nu gedocumenteerd staat op die liveplaat. En dat keurslijf, wel, dat is een combinatie van jazz en hardrock. Van metal is er niet echt sprake, de band keert wat verder terug in de tijd en frontvrouw Hedvig Mollestad houdt wel van een stevig potje soleren in spandexbroekje (of zo stellen we ons dat voor). Dat zal trouwens wel niet, want daarvoor is de houding van het trio iets te kunstzinnig. Iets te serieus ook bij momenten, zeker als we beide platen na elkaar opzetten. Eindeloos voortwoekeren op enkele riffs, wat nieuwe ideetjes binnen gooien om toch nog een paar minuten te vullen. Weet je, laten we nu wat jazz spelen, want dat deel van het publiek wordt ongedurig van al die hardrockkapsones. En omgekeerd. Dat is zeker het geval op de liveplaat, dat een staalkaart biedt van wat het trio op de vorige albums bijeen bracht. Vier nummers in een uur, waarin ze hun eigen riffgeoriënteerde nummers verneuken tot eindeloos doorgaande progrock met Black Sabbath-solo’s. Op ‘Black Stabat Mater’, iets meer dan een half uur voor vijf excursies, doet het trio eigenlijk net hetzelfde, maar dan gebalder en daardoor meteen ook een ferme boterham om te doorgronden. Het trio waagt zich zelfs aan iets wat een ballade moet voorstellen en eert met ‘In The Court Of The Trolls’ King Crimson, al blijft het eerbetoon beperkt tot de titel. Op dit eigenste ogenblik zijn we niet te overtuigen van de kwaliteiten van deze twee albums, al kunnen we niets anders dan zeggen dat het trio de instrumenten meer dan beheerst. Maar progrock gemengd met hardrock en hier en daar jazzrock erdoor gemengd, daar zitten we eigenlijk niet op te wachten.
