Evidence

Ultravox mag dan zijn herrezen in een poging mee te liften op het retro-tij, maak niet de fout te denken dat John Foxx, hun voormalige zanger, er een vergelijkbare werkethiek op na houdt. Weliswaar trok ook hij zich midden jaren 1980 na drie platen met Ultravox! en vier solo-albums terug uit de muziekbusiness, maar keerde al terug in 1997, ruimschoots voordat het en vogue (en lucratief) werd. Foxx was geïnspireerd door techno, en niet zo’n beetje ook: meer dan twintig albums verschenen er sindsdien, solo en in samenwerking met onder meer Harold Budd en Robin Guthrie. Sinds 2009 maakt hij met Ben Edwards (Benge) platen als John Foxx & The Maths, waarvan ‘Evidence’ de derde is. Voorgangers ‘Interplay’ en ‘The Shape of Things’ werden terecht goed ontvangen en gelden als hoogtepunten in Foxx’ carrière als synthpoppionier. Helaas is ‘Evidence’ aanmerkelijk minder geslaagd. De plaat begint met een aantal samenwerkingen; is die met The Soft Moon nog een sfeervol nummer waarop de artiesten elkaar versterken, de nummers met Xeno & Oaklander en Matthew Dear zijn kale composities die niet van de grond willen komen. ‘Changelings’ is niet meer dan een remix van hetzelfde nummer van Gazelle Twin, die het niet haalt bij het origineel. Beter geslaagd zijn de composities van Foxx en Benge alleen: ‘Neon Vertigo’ is een fijn, beetje industrieel elektro-dubnummer, en ‘My Town’ het soort elektropop waar Foxx om wordt geroemd. De enige acceptabele rechtvaardiging voor de Pink Floyd-cover zou zijn dat Foxx nog een appeltje met “de industrie” te schillen heeft, en de drie korte instrumentals die de tweede helft van de plaat opvullen rieken naar ideeënarmoede. ‘Evidence’ maakt dus weinig indruk, maar het kan bij iemand met de output van Foxx dan ook niet altijd feest zijn.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
JohnFoxxTheMaths_Evidence
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!