Oerdegelijke postrock is wat we telkens verwachten van het duo Collapse Under The Empire en dat is ook wat de band serveert op de uitstekende genre-oefening ‘Everything We Will Leave Behind Us’. Het is het achtste album van het stel in iets meer dan een decennium. Zodoende weten we wel wat we kunnen verwachten. Waar ze steevast grossierden in een duistere kijk op de wereld vol conflicten, wangedrag, catastrofes, dood en eenzaamheid pogen ze een lichtpuntje aan het eind van de coronacrisis te vinden. Net waar de band uit Hamburg in zijn instrumentale, maar wel verhalende muziek voor waarschuwde, lijkt de realiteit te zijn geworden. Tijd voor toch een sprankeltje hoop en als we goed luisteren naar hun nieuwste blijken de Duitsers alsnog een beetje vertrouwen in de mensheid te hebben behouden. Nergens klinkt de band vernieuwend; vertrouwd en degelijk daarentegen zeker wel.
Sensory Deprivation, Sens Dep dus, is een afsplitsing van de band Laura en is afkomstig uit Melbourne, Australië. Het trio werkte vier jaar aan dit debuut, zich bij voorkeur afzonderend in de Tasmaanse wildernis, ergens in een verlaten schuur of hut om de wisselwerking tussen de mens en de woeste natuur te onderzoeken. Dat doen ze op hun debuut door te vertrekken vanuit postrock die ze al snel vol plamuren met invloeden uit shoegaze, ambient en noise. Hier en daar klinkt de band weemoedig en dromerig; op andere momenten urgent, dreigend en overrompelend. Postrock dus, maar door de toevoeging van vooral de noisy elementen klinkt Sens Dep toch weer heel fris. Het schrapen en schuren, soms op de grens van ‘lawaai’ werkt wonderwel. De zang, of geneuzel, in een paar nummers zorgt voor nog wat extra variatie in het groepsgeluid. Uit het keurslijf ontsnappen, het kan. Sens Dep bewijst het.