Everybody’s A Fuckin Expert

Shit And Shine zit prominent in onze platenkast. We vinden ze live meestal geweldig, maar konden dat van hun laatste platen spijtig genoeg niet altijd zeggen. (Iemand die ‘Le Grand Larance Prix’ meer dan anderhalf keer beluisterd heeft?). Ze zitten blijkbaar in een creatieve vorm want deze plaat is al hun derde dit jaar na ‘Chakin’ (compilatie van live-jams) en ‘54-Synth-Brass 38 Metal Guitar 65 Cathedral’ die eerder dit jaar al verschenen. Shit And Shine is de laatste jaren wat gemuteerd van vuile avant-gardistische noiserock in de begindagen, naar elektronische avant-garde nu. Wat telkens blijft, is de kracht van herhaling. Ook hier weer. Geen lawaaierige mindfucks van een kwartier evenwel op deze plaat, maar ritmische elektronische spielerei die bij momenten heel minimaal klinkt, een andere keer precies als Cristian Vogel op valium (‘Wespennest’) of qua ritmiek en geluid als The Boredoms in hun meest toegeeflijke bui. Dansmuziek voor gedesoriënteerde zielen ook, zoals in ‘Rastplatz’. Abstracte techno, house, minimal, two step: het wordt allemaal door de botte Shit And Shine mangel gesleurd met als resultaat een geflipte, maar verrassend genoeg ook een vrij toegankelijke plaat. Sommige nummers zouden zo in een set op I Love Techno kunnen, zoal ‘Chop The Night’. Maffe stemsamples komen vanzelfsprekend ook voorbij en er mag al eens gelachen worden, zoals in het toepasselijke ‘Ass’ waar de ‘tekst’ enkel uit dit woord bestaat en die muzikaal een pastiche op drill ’n bass lijkt. Niet voor iedereen weggelegd dit soort humor, wij daarentegen houden wel van zulke onnozelheden. Alweer geen wereldschokkende plaat dus, maar wel eentje waar we – weliswaar met mondjesmaat – van kunnen genieten.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
Shit_And_Shine_Everybodys_A_Fucki
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!