Compilatie-cd’s van ‘wereldmuziek’ munten vaak uit in gemakzuchtige middelmaat. Een paar sterke nummers dienen als trekkers, de rest is onder de maat. De belangrijkste reden is doorgaans dat de verantwoordelijke labels willen aanhaken bij een trend, zoals de uitgaven van obscure muziek uit de paar decennia na 1960. ‘Every Song Has Its End’ is uit ander hout gesneden, al speelt dit album in op de populariteit van Malinese muziek in het westen. Producer Paul Chandler, woonachtig in hoofdstad Bamako, heeft dit album samengesteld uit opnamen die hij in ruim tien jaar in Mali maakte. Je hoort geen groepen die over de hele wereld toeren, maar muzikanten die in hun eigen regio bekend zijn: van nomadische woestijnbewoners in het noorden tot nederzettingen in het groene zuiden. Het resultaat is bijzonder gevarieerd, zoals je mag verwachten. De muziek heeft de rauwheid die veldopnamen eigen is, en is met grote zorg voor geluidskwaliteit vastgelegd, maar heeft niet het didactische aureool van academische uitgaven. Het zijn oerversies van het repertoire dat je op pop- en wereldpodia hoort. Gruizig zoemende balafons (xylofoons met kalebassen als versterkers, voorzien van driftig meetrillende membranen), hoorns met een wollig zacht timbre, een elektrisch meer verdeeld, armoede dwingt mensen hun muziek op te geven, jongeren zijn onbekend met de muziek en de versterkt nummer van Super Onze, een lang ritueel lied waarin de geluiden van omgeving en omstanders natuurlijke onderdelen vormen van de klankwereld. Als bonus is een dvd bijgevoegd met interviews en optredens in de open lucht. Muzikanten als gitarist en zanger Afel Bocoum krijgen ruim de gelegenheid om te reflecteren op de huidige staat van de cultuur in hun land. Optimistisch zijn ze niet. Het land raakt meer en gebruiken eromheen. Elk lied dient een doel, maar is ook vluchtig. Het enige dat blijft is een herinnering.
