Eternal Return

Behalve het debuut ‘Windhand’ en ‘Live At Roadburn 2014’, is het uit Richmond, Virginia afkomstige Windhand vaste klant bij Relapse. Twee langspelers en twee splits (met Satan’s Satyrs en Cough) gaan dit ‘Eternal Return’ vooraf.

De band heeft sinds hun ontstaan in 2009 al een behoorlijke muzikale weg annex verandering meegemaakt. Op hun nieuwe, opnieuw geproduceerd door Jack Endino, komt het kwartet uit bij doom die zwaar beïnvloed is door grunge en de alternatieve muziek van de jaren 1990. Traag is de muziek, uiteraard, het blijft doom.

De stem van Dorthia Cottrell maakt het grote verschil. Zij klinkt bij momenten behoorlijk poppy waardoor een aantal nummers bijna als doompop gaan klinken. Het is een ietwat bevreemdende combinatie die meestal toch blijkt te werken. Opener ‘Halcyon’ is niet echt bijzonder. Daarna komt er echter beterschap, vooral door toedoen van bassist Parker Chandler en drummer Ryan Wolfe die een logge basis neerzetten. Hier en daar mag gitarist Garrett Morris wat psychedelisch aandoende solo’s toevoegen (de beste is die op afsluiter ‘Feather’).

‘Pilgrim’s Rest’ is een poging tot een ballade, en ietwat de zwakke schakel van de negen nummers. ‘Eternal Return’ bevat hier en daar dan ook heel goede momenten, maar die wegen niet altijd op tegen de verveling die door andere stukken wordt teweeg gebracht. Een net niet, al kan het er ooit nog wel eens uit komen.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Windhand_EternalReturn
geplaatst:
vr 14 feb 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!