Histoire d’0))): Slaaf van de hype
Hieronder toch een halfhartige poging tot bedachtzame reflectie.
Sommige lieden lijden voor de kunstkritiek. Deze parttime polemist, bijvoorbeeld, offerde zich eerder dit jaar op de debuutbundel van de Vlaamse dichter Xavier Roelens onder de loep te nemen. Een staaltje van onbaatzuchtige toewijding, met maar één drijfveer: het cultuurvolk te behoeden voor kitsch en quatsch. Maar zelfs de lankmoedigste idealist heeft een tolerantiegrens. Zo hoeft u alvast niet meer te rekenen op Jurgen Tas om bijdragen te leveren over Sunn 0))). Ammenooitniet meer!
Hot or not?
Sunn O))) - Foto: Maarten Timmermans
De muziek van het Amerikaanse drone-duo dient men volgens de deskundologen niet te ‘beluisteren’, maar te ‘ondergaan’ – zoals een marteling, veronderstel ik. En het liefst nog live, want Greg Anderson en Stephen O’Malley zouden in wezen performancekunstenaars zijn (gebakkenluchtalarm!): ze concerteren bij voorkeur in kerkgebouwen, hullen zich in monnikspijen en omineuze droogijsnevelen en trakteren de toeschouwers op een “fysieke ervaring”, door hen te onderwerpen aan een purgatief pandemonium van donderende drones. Hemeltje.
Associeert u de term ‘drone’ uitsluitend met chagrijnige robots uit de Star Wars-cyclus? Dan bent u waarschijnlijk een onwaarschijnlijke nerd, een die zelfs moeite heeft om een denkbeeldig vriendinnetje aan de haak te slaan. U bent in élk geval geen reguliere bezoeker van indie muziekwebzines en/of gespecialiseerde platenzaken. Anders had u wel geweten dat drone metal (of doom drone of kortweg drone, voor de ingewijde vrienden) een subgenre is van doom metal dat de laatste jaren witgloeiend hot is – merkwaardig genoeg vooral in kringen van artistiekerige alternatievelingen, toch een publiek dat voorheen zijn neus ophaalde voor alles wat nog maar rook naar heavy metal. Er zit een patchoeliluchtje aan die volte-face.
Meningen
Misschien kruipen de hippe vogels voor het recensentengild, dat Sunn 0))) aan zijn borst heeft gedrukt. (Ik herinner me opeens een boze natte droom, waarin ik een poseur was: ik gaf geen kik toen de genadeloze muziekpers mijn eigen mening knevelde en mijn kritische zin geselde, en ik toonde zelfs slaafse gehoorzaamheid toen ik werd gedwongen om de kont te likken van een strontvervelende schijtgroep. Maar goed, dat even geheel terzijde.) De gezaghebbende, Amerikaanse hypegenerator Pitchfork maakte de band vrijwel eigenmachtig salonfähig in de indie-scene, onder meer door anno 2005 het album Black one een Best new music-etiket op te plakken. De artistieke geloofwaardigheid van Anderson en O’Malley steeg zelfs tot high culture-hoogten toen The New York Times een uitgebreid artikel aan hen wijdde. Sindsdien is het fenomeen Sunn 0))) een gespreksonderwerp op vernissages, waar highbrow rolkragen met brillen redekavelen over de idiosyncratische effecten van experimentele drone (beeld ik me toch gniffelend in).
De hype bereikte eerder dit jaar zijn voorlopige hoogtepunt met de release van Monoliths & Dimensions, intussen toch al het zevende studioalbum van de band. Het rockjournaille reageerde wederom eensluidend orgiastisch: allmusic gewaagde (vrij vertaald) van “de toekomst van de extreme rock én de avant-gardemuziek”, Drowned In Sound dropte de A-bom (“art”) en in mijn Vlaand’renland pikte ook De Standaard vrolijk aan bij de conga van kirrende critici die achter Sunn 0))) aan host. “Is dit de nieuwe klassieke muziek?” vroeg de krant zich nogal pathetisch af, voor ze in haar poging om het karakteristieke drone-geluid te beschrijven de tektonische clichébeeldspraak van stal haalde (ik méén het: als ik de logge gitaarakkoordenprogressies van Sunn 0))) nog één keer vergeleken hoor of zie worden met botsende aardplaten, ga ik gillen als een mager speenvarken dat met zijn pezerik gekneld zit tussen twee botsende aardplaten.) Maar ja, geleende meningen drukt men nu eenmaal het makkelijkst uit in geleende formuleringen.
Pretentieus
Het koningskoppel van de drone – al bestempelen zijzelf hun muziek als power ambient – toont zich op Monoliths & dimensions in elk geval van zijn meest kunstzinnige kant, door op de cd-cover uit te pakken met een schilderij van de minimalistische beeldhouwer Richard Serra, en een eclectische keur van gastmusici te presenteren. Zijn onder anderen van de partij: de Australische avant-gardegitarist (en huisvriend) Oren Ambarchi, de Amerikaanse violist slash arrangeur Eyvind Kang, Earth-groepsleider annex drone-pionier Dylan Carlson, de jonge jazztrompettist Cuong Vu en de gerespecteerde jazztrombonisten Julian Priester en Stuart Dempster. Een potentieel vruchtbare symbiose van stijlen, die zelfs de nieuwsgierigheid prikkelde van uw dienaar. (En die was toch een notoire Sunn 0)))-scepticus, die hun vorige platen stuk voor stuk had afgekraakt als zijnde pretentieuze, monotone bagger. Toegegeven, dat klonk misschien een tikkeltje simplistisch.)
Na Monoliths & Dimensions een x-aantal keer te hebben ondergaan (dat betekent eigenlijk gewoon dat men probeert niet te hard op de muziek te letten), denk ik een billijk oordeel te kunnen vellen. Sunn 0)))’s vrijage met klassiek en jazz leidt niet tot de stilletjes verhoopte postmoderne S & M-orgie (waarmee ik Strings & Metal bedoel, maar stel u daar alstublieft niet de kwelling van een bombastische, overbodige Metallica-sof bij voor). Het resultaat klinkt daarentegen precies zoals Anderson en O’Malley het al tijdens de opnamen hadden aangekondigd: als een abstract onderzoek (gebakkenluchtalarm!) naar de mogelijkheden van de sonische wisselwerking tussen de verschillende instrumenten. Lees: als pretentieuze, monotone bagger.
Monotoon
Sunn O))) - Foto: Maarten Timmermans
De albumtitel dekt grotendeels de lading: Monoliths & dimensions herbergt vier eendimensionale drone-monolieten. Neem de openingstrack Aghartha, een epos van ruim zeventien minuten dat de luisteraar meeneemt op een emotionele roetsjbaan van achtereenvolgens onverschilligheid, verveling, teleurstelling en ergernis. Het is hemeltergend dat de band niet creatiever omspringt met zijn nochtans aanzienlijk uitgebreide klankenpalet. Al hebben de erg voorspelbare gitaar-drones van Sunn 0))) altijd al laten vermoeden dat de “performancekunstenaars” niet bovenmatig muzikaal zijn. De heren koketteren niettemin graag met hun musicologische boekenwijsheid. Zo blijkt uit interviews dat ze onder meer bekend zijn met de tintinnabuli-theorie van de Estse minimalistische componist Arvo Pärt. Loutere gewichtigdoenerij? Hun tintinnabuli-toepassingen zitten in elk geval goed verstopt, in kakkineuze kakofonieën als Big church (Megszentségteleníthetetlenségeskedéseitekért) en Alice. Beide tracks zijn wél de interessantste, want veruit muzikaalste Sunn 0)))-experimenten tot op heden. Om die uitspraak evenwel prompt tot zijn juiste proporties terug te brengen, hoeft u ze alle twee maar eens esthetisch af te wegen tegen Spiegel im Spiegel en Für Alina, tintinnabuli-schoolvoorbeelden van Pärt zelve. Een schimplach kunt u onderdrukken door in een onrijpe citroen te bijten.
Camp
Maar de aantrekkingskracht van Sunn 0))) lijkt vooral te schuilen in de unheimische sfeer die de band volgens aanhangers weet te scheppen. En afgaande op de bibberige commentaren van diezelfde verschrikte schijtebroeken, dragen de vocale gastoptredens van de black metal-veteraan Attila Csihar in niet geringe mate bij tot de “sinistere” sound van de platen. “Attila Csihar, zou hij daar el bandido kunnen zijn die Mayhems black metal-klassieker De mysteriis dom sathanas heeft ingebruld?” vraagt de stuitend erudiete Gonzo (circus)-lezer zich dan monkelend af. Correct! De Hongaarse vader-van-twee geniet door zijn staat van dienst in de black metal-schemerwereld een boosaardige reputatie – hij is “tr00” en “kvlt”, om het vakjargon te bezigen. Dat maakt van hem een graag geziene gast bij de drone-druïden Anderson en O’Malley, die grossieren in griezelclichés om een occult imago te bestendigen. Csihar liet voor het eerst van zich horen op het album White 2 uit 2004 en zorgt voor een haha-erlebnis op Monoliths & Dimensions. Zijn Hongaarse accent (denk aan Gary Oldmans vertolking van de Transsylvaanse bloedgraaf in Bram Stoker’s Dracula, met extra rrrrollende r’en) en moedeloze toon klinken namelijk nog steeds dermate camp, dat ik vooral bang ben voor incontinente ongelukjes ten gevolge van mijn onbedaarlijke lachbuien. Zijn gekunstelde poging tot akeligheid maakt integraal deel uit van het maniërisme dat het oeuvre van Sunn 0))) kenmerkt. Cynici zouden schamperen: “Kitsch.” Sarcasten zouden zelfs schimpen: “Quatsch!”
Dweperij
Sunn O))) - Foto: Maarten Timmermans
Afijn, de hele hype rond Sunn 0))) lijkt mij een geval van kouwe drukte, opgepord door de stokebranden van de muziekpers en de kunstwereld, die een coole noviteit zochten waaraan ze zich konden verwarmen in intieme, elitaire kring. Wie het “Trager, en veel luider!”-advies van zijn logopediste ook ter harte wil nemen bij zijn muziekkeuze, kan in het drone-genre veel boeiendere bands ontdekken: Earth, Nadja en Boris, om maar drie relatief bekende namen te noemen. De stelling dat Sunn 0))) ons kunst schenkt, is een gotspe. En je reinste dweperij. Ik spring nog liever brandend van een brug in een beek benzine dan dat ik ook de volgende Sunn 0)))-cd moet uitzitten en bespreken. En als die plaat buiten alle verwachting géén pretentieuze, monotone bagger zou blijken te zijn, trakteer ik met Vrouwendag een rabiate feministe op een feestelijk glaasje schoonmaakmiddel.
PS: Wil iemand me eens verklappen wat de geheimzinnige, ultra-agglutinerende, Hongaars ogende neventitel van de track Big church (Megszentségteleníthetetlenségeskedéseitekért) betekent? En zeg nu niet: “Grote kerk.”
Luister naar nieuw werk van Stephen O’Malley: www.ideologic.org/?news=2446
Reacties
Hoog, Philippe, kijk omhoog, Philippe, want daar in de blauwe lucht kun je nog net de vervliegende condensatiestreep zien van een niet-geïdentificeerd, hoog boven je hoofd overgevlogen concept: dat van het verstommende, veelal hyperbolische tekstgenre ‘de polemiek’. Al lokte je me daar zonder het te beseffen wel op een aardig polemische wijze uit m’n “keizalige” Werchtertent.
Smaken verschillen soms, Jurgen.
Gewoon niet meer bespreken, als het u zo zwaar valt. Ga maar lekker naar Rock Werchter in de plaats!
Daar zit duidelijk wat in! Ik ben niet ingewijd in de wereld van drone-metal dus ik ken alleen Sun O. Ik was gister in de Paradiso om een concert te “ondergaan” Wel. mmm ik moet zeggen dat voor mij het begrip muziek weer aardig is opgerekt, maar dat ik zo nu en dan het lachen niet kon onderdrukken vooral toen de zanger de microfoon “offerde” of “toonde” als zijnde iets heiligs/relikwie, tja toen dacht ik ook: een tikkeltje pretentieus is het wel.
maar ja ieder wereldje heeft zijn eigen hype.
Hé ik zie het, Niet slim. Bij ons thuis noemen we hem natuurlijk gewoon Atilla als hij weer eens genoeglijk op de draaitafel ligt te snorren en te grommen.
“Csiha”? Gesundheit! (Kernachtig.)
Deur in huis: ik vind Monoliths & Dimensions absoluut de plaat van 2009. Genre overschrijdend en beter dan recent werk van Boris, Black Boned Angel, Earth, Pig Destroyer, Evoken en andere bands die beslist mijn interesse hebben.
Ik denk dat ‘power ambient’ of ‘ambient metal’ betere omschrijvingen zijn: de vier nummers op M & D zijn niet alleen gebaseerd op drones maar ook op oertraag gespeelde (metal)riffs. O’Malley en Anderson zijn geworteld in de black metal (hun jeugdband Thorr’s Hammer met op zang de Noorse grunt-nimf Runhild Gammelsæter, maar ook Teeth Of The Lions Rule The Divine) en ondanks groeiende kunstzinnige aspiraties blijft hun muziek onbetwist metal. Niet alleen qua (donker middeleeuwse) sfeer en diepe onderbuik-laag, maar ook door de cartooneske grunts van Csiha (wiens werk in vergelijking met jouw proza alleen nog maar als ‘kernachtig’ kan worden omschreven, Jurgen, ‘maar dit terzijde’). De machtige Atilla Csiha is onlangs niet alleen teruggekeerd bij Mayhem (en zo doende zwaar op dreef) maar heeft ook een solo-act als laptop artiest, waarbij hij, omringd door kaarsen een soort van gotische gabber/hardcore combineert met zijn Gregoriaanse grunts. Hilarisch, zoals goede metal, met elementen uit (Katholieke) horror-, trash- en stripcultuur, best hilarisch mag zijn en je tegelijk bij de lurven kan pakken. Zolang Hugo Boss nog geen monnikspijen in de mode brengt is dat wat Sunn O))) doet – als luidruchtige stripfiguren.
Er heeft altijd al een hoop Wagner gezeten in metal (in zekere zin een versmelting van hardrock, symfonische rock en Satan), dus waarom niet eens, met grote serieusheid het devote minimalisme van Pärt introduceren.
Zij verpakken hun platen prachtig (zie de vinyl uitvoering van M & D maar ook Domkirke). Bijna alle producten van hun label Southern Lord zijn zowel qua inhoud als verpakking de moeite waard, met onder andere liefdevol vormgegeven heruitgaven van pioniers als Saint Vitus en Gore. Artistiekerig, ja! Mooi! Is Jeroen Bosch uiteindelijk niet de vader van alle hoezen in het genre? En natuurlijk lonkt de kunstwereld naar al die even sinistere als sierlijke bandlogo’s.
De avantgarde- en kunstwereld heeft al eens eerder geprobeerd om The Stooges in te lijven als hoogstaande performancekunst, iets waar Iggy Pop prompt zelf in ging geloven. Doet niets af aan The Stooges en hun betekenis voor de rock. Ik draai M & D nog een keer, volgens mij een klassieker in de dop (de OK Computer van de drone), maar ook dat is nu eigenlijk nog nauwelijks relevant. Geweldige plaat, dat telt.
Als je het mij vraagt, Jurgen: de nagel recht op de kop!
Ik verken het doom/drone-wereldje al een tiental jaren en ben echt wel spannendere dingen tegengekomen dan Sun O))))…
‘Hipperds’ hebben nu eenmaal hypes nodig en laat ze die maar hebben. Alleen is het jammer voor al die andere kwalitatieve bands die volgens mij de media-aandacht echt wél verdienen.
Laat mij de daad bij het woord voegen en als luistertip ‘Quietus’ van Evoken aanraden. Nee, deze jongens hebben geen hip imago. Sidder en beef, want ze zien er zelfs fout metal uit. Maar tegen ‘Quietus’, daar kan geen enkele andere doom-plaat tegen op…
Jef
Jurgen, een stuk naar mijn hart!
Als ik niet goed weet wat te denken bij muziek, of eigenlijk bij kunst in het algemeen, vraag ik me af in welke mate er ambacht of talent mee gemoeid is. In het geval van Sun O))) merk ik weinig van beide. Ik kan ook een monnikspij aantrekken, ik kan het ook donker maken in een zaal en continu rook spuiten, en als ze me een gitaar in m’n pollen steken kan ik ook wat zij doen. It’s really no big deal. Ik hoor één idee, tot in den treure herhaald, en niet eens zo super of geniaal. Ik zie of hoor ze niks doen wat weinige anderen zouden doen of kunnen. Onterechte hype dus.
Nou nou, Benjamin, ik meen dat Csihar toch net werd ingehuurd om Sunn 0)))’s instrumentale ‘cordon noirs’ te larderen met (‘cheesy’) vocals en lyrics. En m’n kennis van het Hongaars blijft weliswaar beperkt tot ‘goulash’ en een handvol schimpwoorden die ik naar het hoofd kreeg geslingerd toen ik het zwartwerk aan mijn mestkelder niet meteen kon betalen, maar het verstaanbare werk van die ‘gecorpsepainte’ kwast laat sterk vermoeden dat ie opnieuw niet dieper raakte dan oppervlakkige, clichématige ‘goth’-kletskoek.
Beste Benjamin,
ik vrees dat je mij een beetje te veel eer toekent. De echte dronenerds voelen zich ongetwijfeld gepasseerd. Ik ben gewoon iemand die de vinger aan de pols van de (underground) alternatieve muziek houdt.
Veel moeite moet je daar ook niet voor doen, overigens. Ik schuim heus niet alle achterafzaaltjes af om cd’s in een oplage van 20 stuks te scoren. De cd’s die ik aanhaalde zijn allen uitgekomen op gerespecteerde labels. Zo is Transitional verschenen op Conspiracy Records (het fijne Belgische label die oa verantwoordelijk is voor de Europese release van Isis’ laatste plaat), Nadja & Pyramids is dan weer op Hydra Head verschenen, het label van Aaron Turner (alweer Isis).
Moss is getekend op Rise Above Records, het label van Lee Dorrian (de man achter Cathedral, en het label waar in het verleden ook al Sunn O))) op verschenen is).
Om maar te zeggen dat ik me heus niet in de obscuriteit wentel. Ik zou dus nog maar even wachten met het drukken van die visitekaartjes.
Je hebt overigens gelijk: de mensen die zich laten verleiden tot het kopen van een droneplaat doen dit niet om de intrinsieke schoonheid van die plaat. Ze doen dat wel omdat ze, in dit geval, steevast op het Goede Verhaal gedrukt worden.
Ik lees hier de inleidende zinnen van het stuk:
“Gonzo (circus)-medewerkers waren het er roerend over eens: ‘Monoliths & Dimensions’ was dé plaat van 2009.”
Dat vind ik dan weer een beetje flauw.
Het is een feit dat Sunn O))) gebruik maken van een ongelofelijke mediahype. En het is hen gegund, want zoals al gezegd vind ik hun werk nog zo kwaad niet.
Waar ik me wel mateloos aan erger is het feit dat de hype in stand wordt gehouden door de pers, maar dat die het veld niet opentrekken. Wie Sunn O))) goed vindt moet die andere dingen ook goed vinden (en ik ben niet zo’n cynicus die denkt dat je Sunn O))) enkel goed kunt vinden “om het goed te vinden”, omdat het nu eenmaal hip is – hoewel ik er van overtuigd ben dat die er ook in grote gatele zijn). En Sunn O))) brengt nu eenmaal niet elk jaar een studioplaat uit (Black One dateert van 2006). Dus zelfs voor de mensen die 1 droneplaat per jaar genoeg vinden is er ruimte voor wat meer.
En wat moeten de mensen die 2 droneplaten per jaar wel kunnen smaken?
Ik verwacht van de pers (zeker in de alternatieve en indie scene) dat ze kritisch zijn en de vinger aan de pols houden. In het geval van Sunn O))) zie ik amper een eigen mening terug keren. (Je kan soms in recensies letterlijke stukken terug vinden die overgenomen zijn uit andere stukken of recensies)
Daarnaast is er compleet geen oog voor wat er naast Sunn O))) leeft. Men staart zich blind op de gimmicks van Sunn O))), zonder andere dingen eens te belichten. Het is waar dat de passage van Sunn O))) in de Predikheren kerk in Leuven indrukwekkend was. Maar de passage van Nadja afgelopen jaar in een kunstgalerie in Gent was ook best indrukwekkend. En luid.
Mijn excuses, maar Monoliths & Dimensions als dé plaat van het jaar bestempelen vind ik tendentieuze berichtgeving. Men springt maar op de kar van de hype, men belaadt het met superlatieven, maar als ik er echt iets meer over wil te weten komen bijt ik mijn tanden stuk.
Voor dronenerds zal dat misschien allemaal overbodige informatie zijn, maar voor de mensen die graag bij blijven bij wat er reilt en zeilt in de uithoeken van de alternatieve wereld is het soms ronduit frustrerend.
En pas op, ieder zijn smaak. Maar ik heb ondertussen al een keer te veel gelezen dat Monoliths & Dimensions dé plaat van het jaar was om het nog serieus te kunnen nemen.
Om af te sluiten en dit gedoe achter mij te laten, begrijp me niet verkeerd: ik ben al zeer tevreden dat iets zoals Sunn O))) aandacht kan krijgen. Alleen blijf ik als liefhebber op mijn honger zitten. Als de hele wereld Sunn O))) dan toch zo geweldig vindt moet er ook ruimte zijn voor iets meer genregenoten.
Jurgen, dat laatste is natuurlijk weer een beetje flauw: zeker onder muzikanten die instrumentale muziek spelen, is het kiezen van een titel om niet-inhoudelijke reden iets dat van alle tijden is. Je moet toch wat, tenslotte, dus als je dan kan kiezen voor “Untitled #20”, “Song for my mother #5” of het langste woord van de Hongaarse taal, dan lijkt me de keus snel gemaakt.
En Mike, ook het focussen op 1 artiest in een obscuur genre is niet meer dan begrijpelijk; natuurlijk is voor de meeste mensen 1 droneplaat per jaar al snel genoeg. En welke dat wordt, heeft niks te maken met of het de beste droneplaat is binnen het genre, maar of het de droneplaat is die iets heeft dat een crossover mogelijk maakt naar een publiek buiten de dronenerds. (Even tussendoor: dat zou nou eens een mooi visitekaartje opleveren! “Mike Keirsbilck, dronenerd” :P) En bij Sunn O))) is dat natuurlijk het Goede Verhaal dat aan ze vastzit: mannen in monnikspijen die heel hard spelen in kerken. Dat klinkt nu eenmaal interessante dan ‘onopvallende kereltjes die monotone muziek spelen in achterafzaaltjes’.
Aha! Dank je voor die informatie, Gerard. De vaststelling dat het woord werd gekozen wegens zijn vormelijke en inhoudelijke “coolheid” beschouw ik tevens als koren op mijn molen;).
Jurgen, Attila Csihar praat uitvoerig over de betekenis van het woord in The Wire:
“The next track to benefit from your involvement is “Big Church”. What is the origin of its subtitle, ‘megszentségteleníthetetlenségeskedéseitekért’?
“It’s a Hungarian word I first heard when I was a kid. This is one of the longest words in Hungarian, it contains 44 letters and the reason why it is famous is not really because of its meaning, but because it shows how you can play with the Hungarian language. It’s pretty different from most other languages, I think. We have not too much connection to Latin or Slavic languages. People relate our language to Finnish. This idea is perhaps only 200, 100 years old, I don’t know where it came from, but I have a lot of friends from Finland, and we agree on one point, which is that it makes no sense that people think we have the same language. I couldn’t even find one word which sounds similar in Finnish! But it’s still the official line. One of the things that is unique about Hungary, one of the first things I would pick up on, is the language. The others loved the idea that I would sing in Hungarian. It shows the Hungarian grammar, how it is possible to pile meaning upon meaning. The root word would be ‘consecrate’ and you put before and after that word a lot of additions, creating this complex meaning. It can go up to 44 letters. With the Hungarian language, of course, you can create your own words.
“The meaning of this word is also kind of cool, because it’s about consecration and deconsecration, and that someone is acting like he would be not the one who could be deconsecrated, and he got this thing as a consequence. It probably sounds strange to you, it’s not a word we use daily, it’s more like a demonstration. But I picked up on this because although we have a couple of other words like this, this one suited the message of Sunn O))), you know? I also thought it was lovely that the guys got a female choir involved. I’m always fascinated by the sound of the female voice. I think today, in this style of music, extreme music, it’s very rare that women appear. Okay, there are some of course, like Jarboe or Diamanda Galas. But to get the whole thing, a nice balance of all the energies in the music, because music is such a strange complex language, it’s very nice to have the female polarity included, the lunar aspect. I always support that. The choir was set up in Vienna, so I went there to help them with the language.”
How did you communicate the meaning of the word to the rest of Sunn O)))?
“I couldn’t translate the word myself. So I had to sit down with Stephen for at least ten minutes, half an hour, just going around this word, explaining what every part of the word means, so that he could make a translation. I had no idea how to put it in the English language.””
http://www.thewire.co.uk/articles/2316/
Ik ben het er niet mee eens: Monoliths & Dimensions is een prima plaat.
Maar je kan er niet onderuit dat de man een punt heeft. In het genre zijn er zekere betere en spannendere dingen te ontdekken dan Sunn 0))). Toch komen deze amper aan de oppervlakte. Afgaande de populariteit van Sunn 0))) is hier geen touw aan vast te knopen. Als zij 10.000’en platen weten te verkopen, waarom kan een -pakweg- N slechts enkele honderden platen aan de man brengen? Verstoken van de hype, verstoken van publiek, maar wel een ongelofelijk sterk oeuvre.
Waar waren de zelfverklaarde rabiate dronefans eigenlijk bij het verschijnen van de nieuwe schitterende plaat van Transitional in 2009? Als je het mij vraagt een drone doom plaat die Monoliths & Dimensions vlotjes onder de mat veegt!
Waar waren de hipsters bij het verschijnen van de nieuwe Moss plaat afgelopen jaar? Of de waarlijk monolithische worp van Switchblade?
En waarom viel het alternatieve journaille niet over elkaars voeten om de fenomenaal prachtige collaboratie cd van Nadja en Pyramids te bespreken? Ik kan nog wel wat doorgaan, maar ik vermoed dat het punt wel duidelijk is.
Je kan er niet van tussen, Jurgen Tas heeft hier spijkers met koppen geslagen – op een bijzonder scherpe doch vermakelijke wijze. Zelfs al luister ik met veel plezier naar Monoliths & Dimensions op gezette tijdstippen, hulde aan de polemist!
Schitterende bespreking!
beeld Sunn o))) - Foto: Maarten Timmermans
geplaatst vr 8 jan
Tweet
.MEER
Accept Reject
Lees meer in onze privacyverklaring
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.