Precies negenenhalf keer luisteren duurt het voordat het nieuwe album ‘Escape From Evil’ van Jana Hunter en haar Lower Dens fijn in het gehoor ligt. Is het daarmee een goed album of treedt dan de wet van de radiohitjes in werking? “Lekker vaak draaien, dan gaan de mensen het vanzelf mooi vinden.” Dat is niet de juiste reden om een plaat goed te vinden. Niet dat Hunter het niet kan, goede liedjes maken. Luister maar naar de vorige plaat ‘Nootropics’ uit 2012: mooie popliedjes waarbij ze met haar androgyne stem prachtig binnen het – soms krautachtige – randje zingt. Spannend en dromerig tegelijk. Nu lijkt Lower Dens een koers in te zetten die glashelder is: jaren 1980-pop. Die hypercommerciële megahits die niet altijd even goed waren, maar die toch meer dan de halve wereld enthousiast kon meezingen. Nu weet Hunter met haar band er een mooi likje indieverf overheen te strijken, wat het natuurlijk allemaal iets aangenamer maakt. Dat Hunter liedjes kan schrijven is ook op ‘Escape From Evil’ nog steeds hoorbaar. De eerste single van de plaat ‘To Die In L.A.’ is simpelweg aanstekelijk, ‘Electric Current’ is dansbaar en, goddank, Hunter heeft nog steeds haar bekende niet-man-niet-vrouwstem. Toch is het zonde: het vorige album had een origineler en fijner smoelwerk. Maar goed. Toch nog een keertje luisteren dan. Er moet toch ook een reden zijn dat iedereen ‘China Girl’ van David Bowie meezingen?