Eraserland

‘I don’t feel it anymore. Somehow I see clearer than before’. Het is de openingszin van de nieuwe plaat van Strand Of Oaks. Vorige zomer zagen we de getatoeëerde knuffelbeer Tim Showalter op het podium in Brugge. Duidelijk met goede luim. En dat is niet te verwonderen als je deze nieuwe plaat hoort. Vijf jaar geleden verscheen ‘Heal’. Met dat album bewerkstelligde hij een bescheiden doorbraak. Hij wilde dan ook op dat elan doorgaan. Maar op ‘Hard Love’ uit 2017 liep hij verloren in zijn eigen nummers. Te schetsmatig, te veel clichés. Nummers die gewoon niet goed genoeg waren. Hij begon hard aan zichzelf te twijfelen. Dat ging de verkeerde kant op. Carl Broemel, gitarist van My Morning Jacket hielp hem er bovenop. Samen met andere leden van die band ging Showalter aan de slag om nieuwe songs te maken. Hij hervond het plezier terug. En dat is eraan te horen. De ideeën stroomden volop. Misschien wel iets te veel soms. Want meer dan een uur lang neemt hij ons mee in zijn persoonlijke zielenroerselen. Om zijn oprechte ontboezemingen te ondersteunen kreeg hij naast leden van My Morning Jacket ook de hulp van Jason Isbell en Emma Ruth Rundle. Goed volk dus. En op zich moet hij ook niet zo twijfelen aan zichzelf. Zolang hij mooie nummers zoals die opener ‘Weird Ways’, ‘Visions’ of het titelnummer blijft maken is er niets aan de hand. In die zin is het bijna zeventien minuten durende slotnummer ‘Cruel Fisherman’ misschien wel overbodig. Hij blijft graag met synthesizers experimenteren. En dat zorgt hier voor een te langdradig slotnummer.

tekst:
Maarten Timmermans
beeld:
Strand_Of_Oaks_Eraserland
geplaatst:
ma 14 feb 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!