Het was liefde op het eerste gezicht toen we Guider eind 2010 voor het eerst hoorden. We geven dat graag toe. Want wat een mokerslag was dat. Een minimalistische aanpak, een kruising tussen postpunk en voortdenderende krautrock, die snerpende stem van Brian Case. Opwindend op plaat, en ook live. Die eerste keer in Brussel met een -na het trieste (voorlopige) einde van Sonic Youth – zichtbaar blije Steve Shelley aan de drums, was rauw en ruig. Puur en oprecht. Wat volgde, was bevestiging op het zo mogelijk nog sterkere album van afgelopen jaar, Pre Language. Zonder omwegen, één van onze platen van 2012. Hoe moeilijk is het om over die lat te springen? Want ze lag onmetelijk hoog. Eerder dit jaar verschenen twee eps en nu is er hun vierde album in krap vier jaar. Begin 2010 verscheen al Lux, een album dat we dus met enige vertraging tot ons namen. Op dit nieuwe album Era neemt Noah Leger de plaats in van Steve Shelley achter de drums. Er moet dus naar een nieuw evenwicht in de band gezocht worden. De neerslag van de zoektocht is te vinden op Era. In Ultra ontmoet de vroegere minimalistische aanpak een boel donkere elektronische dubachtige klanken. Het kortst bij de vorige platen blijft dan weer het nummer daarvoor, Power. Het titelnummer is een haast ingetogen rustpunt. Op Elite Typical horen we tegendraadse drums in de verre achtergrond contrasteren met de donkere gitaarlijnen. Eindbalans is een plaat die net niet aan de tippen van Pre Language kan komen, maar dat was dan ook zeer moeilijk. De band zoekt nieuwe wegen op, en dat is al spannend genoeg. Een nieuw meesterwerk moet eraan komen. Kwestie van hun reputatie bij ons hoog te houden. Zoals dat gaat met de liefde. In goede en kwade dagen. En dit is geen kwade dag, dit is gewoon een klein dipje. Niks om ons zorgen over te maken. Daarover is de band met Disappears te sterk.