End

Ik ken Max Loderbauer eigenlijk alleen uit de techno, als lid van Sun Electric en Heisenberg (met Vladislav Delay), en als remix-kompaan van Ricardo Villalobos, maar zijn imposante modulaire Buchla-synthesizer blijkt zich ook prima voor beat-loze exercities te lenen. Ook Jacek Sienkiewicz houdt zich voornamelijk met minimal en ambient techno bezig, maar liet twee jaar geleden op zijn 12inch ‘Instynkt’ al horen geïnteresseerd te zijn in meer op textuur gerichte musique concrete. Die afwijkingen van het technopad heeft geleid tot de experimentele sfeerplaat ‘END’. De muziek is goeddeels geïmproviseerd, dus verwacht geen nummers met kop en staart, maar meer een onderzoek naar de aard van het geluid. Dat is donker en een beetje dissonant, maar niet zonder warmte, alsof de heren, ondanks alle elektronica, bewust niet al te ‘technisch’ wilden klinken. Als geheel lijkt ‘END’ wel een verhaal te vertellen. De plaat begint als een trage afdaling de Hades in: omineus, een beetje plechtig, langzaam aan intensiteit winnend door een soort treurkoor. Eenmaal aangekomen in het duister gaan de nummers heen en weer tussen enerzijds gestaag modulerende drones, soms dik gestapeld, dan galmend in de ruimte, dan gruizige stormend, altijd met op de achtergrond net hoorbare, maar nauwelijks herkenbare geluiden. En anderzijds rustpunten van weemoedige thema’s gespeeld door een eenzame synthesizer. Ook in de abstractere nummers zit meestal wel iets van een melodische ondertoon, wat je als luisteraar enig houvast geeft in de aan- en afwaaiende drones. Het sluitstuk is tenslotte een meditatief nummer van gedekte tonen en spaarzaam vogelgekwetter. Het onderzoeken waard als u van moeilijke soundscapes houdt maar niet constant het gevoel wil hebben dat de realiteit aan het scheuren is.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
Max_Loderbauer__Ja_End
geplaatst:
vr 28 jul 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!