Elusive Balance

Het Italiaanse duo OZMOTIC wilde voor hun derde album, ‘Elusive Balance’, de complexe relatie tussen mens en de natuur onderzoeken. OZMOTIC beweert, en ik haal aan, ‘dat de stabiliteit die we als vanzelfsprekend beschouwen in de wereld om ons heen in feite een onstabiel evenwicht is’. Misschien dat het leven zonniger is in Italië –ik betwijfel het– maar ik ken helemaal niemand die van mening is dat de wereld om ons heen stabiel is, hoe je het woord ‘wereld’ ook wil lezen. De natuurlijke wereld, waar het OZMOTIC om te doen lijkt, is in het anthropoceen een in rap tempo veranderend systeem dat de tijd niet krijgt om een nieuw equilibrium te vinden. Hoe dan ook, OZMOTICs concept vindt uiting in de combinatie van de natuurlijke flow van echte instrumenten –klarinet, percussie, gesampeld koor– met de extreme, niet-menselijke precisie van glitch. Ook spelen uitgesproken technologische geluiden als ruis, microtonale blips en digitale synthesizers een belangrijke rol –al denk ik dat de ijzige, melancholische pads van de synths juist bedoeld zijn om de wijdheid van de natuur uit te drukken. Meer dan die elementen naast elkaar zetten doet het duo eigenlijk niet, ik neem aan in de hoop dat er vanzelf een spanning ontstaat. Van wederzijdse beïnvloeding lijkt nauwelijks sprake, en met name de klarinet lijkt onafhankelijk van de rest te bestaan. Ook proberen ze nergens wankelen of schuiven van dat voornoemde onstabiele evenwicht voelbaar te maken. Het blijft bij het spanningsveld, dat meer bestaat binnen de puur elektronische ruimte, dan tussen organisch en synthetisch. Dat neemt niet weg dat ‘Elusive Balance’ op zich een mooie plaat is, zij het niet erg uitgesproken of bijzonder; en zeker de nummers zonder de blazer zijn het proberen waard voor liefhebbers van ambient in de stijl van labels als 12K of Glacial Movements.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
Ozmotic_ElusiveBalance
geplaatst:
wo 31 okt 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!