Spyros Polychronopoulos is niet allen componist, producer en muzikant van elektronische muziek, maar ook wetenschapper op dit gebied. Dat heeft geresulteerd in zijn promotieonderzoek ‘Tuning the acoustics of closed spaces using adaptive acoustic elements’ en in onderzoekende cd’s. Zijn nieuwe ‘Electronic Music’ is er zo één. Op dit album onderzoekt hij het effect van reverb, de nagalm van geluid in een ruimte als gevolg van reflecties, bij elektronische klanken. Elektronische klanken zorgen ervoor dat de luisteraar geen ruimtelijk gevoel bij het geluid heeft, omdat er in tegenstelling tot bij akoestische klanken geen reflecties zijn van het geluid in een ruimte. Polychronopoulos wil onderzoeken in hoeverre de luisteraar daardoor de muziek en de muzikant als aanwezig ervaart en wanneer het geluid volledig raakt losgekoppeld van het ‘hier en nu’. ‘Electronic Music’ bevat acht composities, opgebouwd met een rijk palet aan elektronische klanken: u verzint het, de Griek levert het. Klanken zwellen aan, klanken breken af, klanken galmen en klanken knappen als droog hout, passages zijn overvol (het begin van het vierde stuk barst los als een ruig bespeelde flipperkast) en andere zijn minimaal (het afsluitende stuk bestaat uit meer dan acht minuten snel pulserende piepjes, als een cyberspace vol cicaden). Er zijn beslist fascinerende stukken, zoals klanken die plots hun (toegevoegde) galm verliezen; er zijn geluiden die herleidbaar klinken, omdat ze lijken op stemmen, een optrekkende auto, een rammelend onderdeel, maar dan plots vervormen naar abstract elektronisch. Maar tegelijkertijd doen de abstracte composities, de collages van klanken zonder duidelijke structuur niet eens verrassend aan. Zelfs een beetje bekend.
