Oorlog, het blijft een vuil beest. Ook deze plaat moest Tinariwen als bannelingen opnemen want hun heimat, op de grens tussen Mali en Algerije is nog altijd een gevaarlijke conflictzone. Bijgevolg namen ze een deel van ‘Elwan’ opnieuw op in de woestijn van het Joshua Tree National Park in California (waar ook hun vorige ‘Memmaar’ werd opgenomen), waarna ze ook naar M’Hamid El Ghizlane trokken, in Zuid-Marokko. Tijdens hun opnames in California kwam er bekend volk over de vloer. Zo passeerden Matt Sweeney, Marc Lanegan, Kurt Vile en Alan Johannes om op de één of andere manier mee te werken aan de plaat. In Marokko deed de band dan weer beroep op jonge lokale muzikanten en een gnawa band. De muziek van deze muzikale nomaden blijft ook op deze plaat ongeveer dezelfde als op hun debuut zo’n dikke vijftien jaar geleden, en intussen ook zes studio-albums verder: heerlijke hypnotische Touaregblues die je meeneemt naar broeierige uitgestrekte oorden. De trage, maar complexe gitaarmelodieën brengen je alweer in een lichte roes en de bezwerende stemmen bespelen je als de eerste beste cobra. Wij verstaan nog altijd geen fluit Tamashek, maar we begrijpen het wel. Melancholie, passie, bewustzijn zijn dingen die wij horen. Woorden die verdriet én troost in zich dragen. Opener ‘Tiwàyyen’ trekt je met zijn pulserend djembéritme al direct de plaat in en je blijft daar met plezier zitten voor de volgende twaalf songs. De ene keer sprankelend (‘Assàwt’), dan andere keer slepend (‘Nizzagh ijbal’), dan weer funky en dan weer stripped down blues (‘Ittus’). Tinariwen slaagt er op deze plaat alweer in de ziel van zijn volk te pakken te krijgen en deze over de wereld los te laten.
