Eindejaarslijstje Theo Ploeg

Medewerker Theo Ploeg reflecteert op het afgelopen jaar, en noemt zijn muzikale favorieten (en een tv-serie).

2015 was een bewogen jaar. Meer dan ooit, althans in mijn leven, is er de urgentie voor grote veranderingen. En al kruipt de westerse samenleving steeds verder in haar schulp, die veranderingen gaan er komen. Hoe dan ook. Zo voelt dat. Dat is goed nieuws. Al denken de meeste mensen van niet. Dat is angst. En die dient overwonnen te worden. Het tweede weergaloze seizoen van de HBO-serie ‘True Detective’ ging daarover. Het meesterwerk van producer Nic Pizzolatto’s is het best te omschrijven als een Lynch-verfilming van de nooit geschreven boeken van Bret Easton Ellis. Slaapstad Vinci, ergens aan de rand van Los Angeles, is een directe afspiegeling van de wereld waarin we leven. Hard, oneerlijk en gedreven door hebzucht. ‘True Detective’ is de rauwe werkelijkheid en juist daarom zo confronterend. Maar de afzonderlijke karakters trekken hun eigen plan, in weerwil van de wereld waarin ze leven.
Ook bij het fantastische optreden van Kind Midas Sound en Fennesz op het Incubate-festival in Tilburg riep herinneringen op aan onze huidige wereld. De geluidsmuur die de muzikanten produceren is angstaanjagend hard. Vluchten is de eerste intuïtie, maar eenmaal hangend in de bijna tastbare golven van geluid overwint de nieuwsgierigheid. Het hart klopt in de keel, maar het is oh zo spannend. Dat gevoel, zeg maar. Angst en hoop komen er samen. Imploderen, als het ware. zijn niet meer relevant.
Na het concert dacht ik de ultieme verklanking van de theoretische denkstroming accelerationisme te hebben gevonden. Tot ik begin december het debuutalbums ‘LIX’ van Glice hoorde. Het Amsterdamse duo breekt er met het modernistische die van tegenstellingen. Klinkt als een pre-modern kunstwerk waarin alles tegelijkertijd plaatsvindt. Synthesizers, noise, sjamanen, rituelen, stilte, extase. Alles heeft er z’n plek en, dát is er de essentie van, is niet los van elkaar te herkennen in de klanken die Glice produceert. Beste album dat ik in tijden hoorde.
Er waren meer albums uit Nederland die me raakten. ‘London’ van Daisy Bell, bijvoorbeeld. Ook zij verklanken een samenleving op drift. In dit geval de pre-Victoriaanse van William Blake die in rap tempo moderniseert. Ook buitengewoon goed: ’SOAR’ van Het Droste Effect, ‘Dragon’ van Naive Set, ‘II’ van Sleep Kit en de derde van Rooie Waas.
En dan was er eindelijk weer een album van New Order, de enige band ter wereld waarvan ik alles goed vind. Niet alles even goed, maar wel goed genoeg om er enorm van te genieten. ‘Music Complete’ is, gestoken in een prachtige door Peter Saville ontworpen hoes, hun beste sinds ‘Republic’ uit 1993.
Een groot aantal matige live-concerten op rij in 2014, zorgden ervoor dat ik in 2015 weinig bands live zag. De dingen die ik zag waren goed. Kylie Minogue, hartje zomer op Melt!, zorgde zonder meer voor het best. Perfecte popliedjes, perfecte choreografie, geweldige interactie met het publiek, geweldige persoonlijkheid. Pop geschreven in hoofdletters met punten ertussen.
Mijn stad Heerlen werd in 2015 ook weer een beetje meer pop. Geweldige expo’s – ‘Visual Vinyl’ in Schunck* en de street art-tentoonstelling in Galerie Encore – en vooral meer en meer pop en kunst in het straatbeeld. Heerlen is de street art-hoofdstad van Nederland en dat is bepaald niet onprettig. Al kan er nog veel meer pop en kunst bij. Dat is iets voor 2016.

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!