Eindejaarslijstje Maarten Timmermans

Een poging om een blik te krijgen om wat hem in dit - niet alleen muzikaal - chaotische jaar is bijgebleven. Dat is de opdracht die medewerker Maarten Timmermans zichzelf stelde.

Een poging om een blik te krijgen om wat hem in dit – niet alleen muzikaal – chaotische jaar is bijgebleven. Dat is de opdracht die medewerker Maarten Timmermans zichzelf stelde.

Een muzikaal jaaroverzicht maken is elk jaar net dat beetje moeilijker. De versplintering in het landschap zet zich elk jaar verder door. De longlist met albums, optredens en festivals was ellenlang. Dit is dan ook een poging om orde te scheppen in deze chaos. Maar of dat helemaal lukt betwijfel ik.
Feit is dat 2015 op muzikaal gebied gewoon een uitmuntend jaar was. Maar dit waren de tien (of meer) muzikale momenten van het jaar.

Kamasi Washington – The Epic (Brainfeeder) + live (16 november, Ancienne Belgique, Brussel)
De onvermijdelijke winnaar van deze lijst moet gewoon Kamasi Washington zijn. Omvergeblazen door het driedubbele debuut ‘The Epic’ van deze nog jonge jazzsaxofonist. Een album waar ik een half jaar later nog niet mee klaar ben. Ondanks die tientallen luisterbeurten de afgelopen maanden. Toen moest de liveshow nog komen. Drie dagen na de aanslagen in Parijs waren die 75 minuten in Brussel het ideale medicijn om alle waanzin even te vergeten. Ogen en oren tekort gekomen tijdens dat langgerekte oorgasme.
Sextile – A Thousand Hands (Felte)
Vijf jaar samen met twee kompanen elke vrijdagavond een uurtje radio maken op Radio Scorpio laat ook sporen na in deze lijst. Elk jaar stellen we voor dat programma ook een eindejaarslijstje samen. ‘A Thousand Hands’ van het viertal Sextile uit Los Angeles was één de albums die unanieme goedkeuring kreeg dankzij die primitieve post-punk. Felte bracht afgelopen trouwens nog fijne platen uit. En deze haalde het van Disappears, nochtans trouwe klant in mijn jaarlijstjes de laatste jaren.
Crown Larks – Blood Dancer (Spacelung / Landbreathing)
Nog zo één van de ontdekkingen die via dat radioprogramma werd gedaan was het vijftal Crown Larks uit Chicago. Op hun debuut ‘Blood Dancer’ knutselden ze met psychedelische rock, free jazz en noise zeven spannende nummers in elkaar. Jaar van de saxofoon deel twee trouwens. Want dat instrument gaat vaak op de loop met de nummers.
El Yunque (Absolutely Free Festival, 8 augustus, Genk)
De kleinere festivals deden het goed dit jaar. Viet Cong stelde voor Sonic City een topaffiche samen die maanden op voorhand was uitverkocht. En in Limburg kennen ze er ook wat van. Rock Herk stond er terug met bands als Helmet en Slowdive op de affiche en veel liefde in de moshpit. Ronduit indrukwekkend was de passage van El Yunque op het Absolutely Free Festival in Genk. Dwars, strak, woest, stil. Alles zat erin. De plaat is voor 2016. We kijken daar nu al naar uit. De helft van El Yunque is trouwens ook actief als Blægger. Goeie mixtape ‘Fokswild’ gemaakt, met als uitschieter het absurde ‘Hit Me (With Your Lady Spoon). Samen met The Guru Guru en Onmens zorgden ze eind november voor het zotste feest van het jaar in het Leuvense kruipkot De Vlovanzenma. Een veel te krappe kelder met maar één uitweg gevuld met te veel volk. Ook het Mechelse In Utero Concerts heeft een voorkeur voor krappe kelders en goeie bands.
Chelsea Wolfe – Abyss
Voor ‘Abyss’ werkte Chelsea Wolfe samen met producer John Congleton (The Paper Chase). Een andere helpende hand kreeg ze van Mike Sullivan, gitarist van Russian Circles. Zij tilden de muziek van Chelsea Wolfe naar een nog hoger niveau. Met deze plaat is het oeuvre van Chelsea Wolfe gewoon nog indrukwekkender geworden. Dit is de plaat die, zonder afbreuk te doen aan haar vorige albums, altijd al in haar zat. Wachtend om geopenbaard te worden.
Esmerine – Lost Voices (Constellation Records)
Met ‘Lost Voices’ keerde Esmerine, na ‘Dalmak’, terug naar haar roots. Er werd volop getapt uit eigentijdse klassieke muziek, minimalisme en vooral experimentele rock. Met de hulp van een aantal boeiende gastmuzikanten waaronder bassist Jeremi Roy, violiste Sophie Trudeau (Godspeed You! Black Emperor, Silver Mount Zion) en Colin Stetson leverden ze weer een mooie nieuwe plaat af. Constellation bracht trouwens nog een aantal mooie platen uit het afgelopen jaar.
Colin Stetson & Sarah Neufeld (27 april, Reflektor, Luik)
Jaar van de saxofoon deel drie. Colin Stetson stond eind april samen met zijn wederhelft Sarah Neufeld in de Luikse Reflektor. Een nieuwe, gezellige zaal in het centrum van de stad. Tafels en stoeltjes in de zaal voor dit concert. Samen brachten ze het album ‘Never Were The Way She Was’ uit waar ze voor het eerst samenwerken. Hier toonde hij zijn virtuoze spel op de saxofoon en zij was al even virtuoos op viool. Zowel samen als apart zeer de moeite. En dat met een perfecte klank in een fijne, nieuwe concertzaal. Ook in Het Bos in Antwerpen geweest voor goeie concerten van The Germans en Sleaford Mods. Dat laatste concert had zelfs doorslaggevende argumenten om het hoger te schoppen in dit lijstje.
Flying Horseman – Night Is Long (Unday)
Belgisch en goed. Flying Horseman maakte met ‘Night Is Longgewoon weer een uitstekende plaat. Op het eerste gehoor klonk de plaat iets lichtvoetiger dan het vorige werk uit het stilaan indrukwekkende oeuvre van Bert Dockx, en toch slaagde hij er samen met zijn band in om mij weer te ontroeren. Uit hetzelfde vaatje – nachtelijk gitaarwerk – tapt ‘Ruins’, het mooie debuut van het Antwerpse The Girl Who Cried Wolf. Nog puike albums van Belgische bands kwamen van , Tubelight en The Black Heart Rebellion.
Thee Oh Sees – Mutilated Defeated At Last (Castle Face) + live (30 mei, Primavera Festival, Barcelona)
Bijna viel Primavera dit jaar in het water door uitgevallen elektriciteit in de controletoren van de nationale luchthaven. Via een Duitse omweg toch nog in Barcelona geraakt. En gelukkig, want we zagen daar sterke optredens van SunnO))), Spiritualized, Tony Allen, Ride, Shabazz Palaces en The Soft Moon. Net als het eerste halfuur van Marc Ribot. Eén van de topshows was echter weggelegd voor John Dwyer en zijn mannen. Vooral de twee ultrasynchroon rammende drummers zullen we ons nog lang herinneren. Een paar weken later leverde Thee Oh Sees met ‘Mutilator Defeated At Last’ ook nog één van de beste platen van het jaar af.
Off The Record, Canvas
‘Je hoeft geen duizenden spotlights te hebben en vuurwerk en weet ik wat. Een goeie soundsystem, goeie muziek en een goeie connectie met het publiek. Dat is het enige dat telt!’. De perfecte samenvatting door Dj LeFtO. Dat was het eindje van de schoonste aflevering van de reeks Off The Record op Canvas. Televisie werkt vaak het best met een simpel idee. Off The Record had een simpel idee: ‘Muzikanten vertellen over de platen die hen artistiek en muzikaal gevormd hebben’. En nog altijd te herbekijken. Doen!

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!