Eindejaarslijstje Niels Tubbing

Sodemieters, daar gaan we weer: het samenstellen van een eindejaarslijstje. Over muziek, kunst en meer. Het jaar 2015 is voor mij vooral een terugkeer geweest naar het veelvuldig met muziek bezig zijn. Natuurlijk, ook veel gelezen en naar musea geweest, maar voor deze eindejaarsoefening beperk ik me tot muziek.

Medewerker Niels Tubbing keek terug op een geslaagd muziekjaar, en erkent dat er meer in het leven is dan metal. (Al was de metal dit jaar volgens hem van heel behoorlijk niveau.)

Metal

Op het gebied van lawaai was 2015 een redelijk interessant jaar, met zowel geweldige nieuwkomers als ervaren rotten die topkwaliteit leverden. Bands als Lamb of God en 36 Crazyfists deden niet heel veel nieuws, maar verdomme wat zijn hun platen weer goed. En wat gaan de stemmen van Randy Blythe en Chino Moreno fijn samen. Op het gebied van blackmetal en deathmetal springen wat mij betreft Wiegedood, Akhlyss, Exgenesis, Lychgate en Liturgy er uit. Die laatste heeft met Ark Work een zeer maffe plaat geworpen, waar freejazz, elektronica, ambient, indie en verwoestende burst beat-metal samensmelten tot een ware Bazooka Circus-nachtmerrie. Hunter Hunt Hendrix blijft een rare, maar hij blijft intrigeren.

Metal

Daarnaast is er nog zoveel goede herrie uitgebracht, dat ik op moet passen om andere genres niet over het hoofd te zien. Toch wil ik er nog een paar noemen die onder de metalparaplu vallen, om te beginnen met Imperial Triumphant. Hun album Abyssal Gods staat vol Amerikaanse avantgardistische blackmetal met een death-sausje. Zoiets? Sfeervol, grimmig, de luisteraar steeds op het verkeerde been zettend. Alsof je je evenwicht verliest, op de grond valt en de muziek op je in blijft beuken. Zelfkastijding van het fijne soort. Uit een iets ander vaatje tapt Tribulation, dat vooral via het gitaarwerk de jaren 1970 vermengt met Zweedse doom- en deathmetal. Hoe vaker hun album Children of the Night op staat, hoe verder ik erin gezogen wordt en hoe fantastischer het klinkt. Dit is een van de beste platen van het jaar waarschijnlijk. Ook landgenoten Ghost komen weer erg sterk voor de dag met Meliora, waarop de nog steeds catchy klinkende sound nu wordt gekoppeld aan Slayer-achtige riffs.

Metal

Naast eerder genoemde platen zijn er nog een aantal metalalbums die absoluut genoemd moeten worden. Ik denk aan Sunn O))), die met Kannon hun wellicht snelste werk ooit gemaakt hebben. Speed metal is het alleszins nog lang niet. In drie nummers (met vocalen!) strippen de Southern Lord-helden weer alle dagelijkse malheur van je lijf tot er niets dan het kale geraamte van het bestaan over blijft. Uncle Acid and the Deadbeats dompelen ons op Night Creeper weer lagen diep in psychedelische doom. Onderga het titelnummer en binnen afzienbare tijd bent u elders. Misschien geen metal in de klassieke betekenis, maar wat dondert dat. De band Deafheaven wordt door puriteinen ook geen metal genoemd, maar dat is het toch echt, ondanks de Oasis-ode in ‘Gifts for the Earth’ op hun in 2015 verschenen New Bermuda. Hipster-metal wellicht, maar dat omarmen we met liefde. Verder bracht het Tilburgse IZAH hun debuut-lp Sistere uit. We hebben lang niets gehoord dat de kwaliteit van een Neurosis en ISIS benadert, maar dat is wat IZAH doet. We zagen hen onlangs live aan het werk in Amsterdam, samen met de Belgen van Steak Number Eight, die met Kosmokoma waarschijnlijk een van die andere beste platen van het jaar hebben uitgebracht. Nog steeds snotneuzen qua leeftijd, maar op muzikaal gebied zijn het grootheden aan het worden. Hun liveshow was misschien zelfs wel de allerbeste van 2015. Wat een figuren.

Overige

Oké, oké, ik geef het toe. Er zijn ook heerlijke albums uitgebracht die niet metal zijn. Grijsgedraaid zijn onder meer de nieuwe van Joanna Newsom, Chelsea Wolfe, Julia Holter, Mutoid Man (stiekem toch een beetje metal?), Between the Burried and Me, Ghostpoet (Wat een fijne plaat! Met vleugjes The Cure en the xx), Petite Noir, Godspeed You! Black Emperor en Cio D’Or. De titels moeten jullie maar even opzoeken. Er zijn er nog veel meer natuurlijk, plus nog een hele lading waar ik gewoonweg nog niet aan toe gekomen ben, terwijl ik nochtans acht uur per dag muziek luister.

Live

Hm, naar het schijnt heeft mijn geneuzel over metal alle ruimte die ik heb ingenomen. Even kort dan een rijtje geniale shows in 2015: Coheed & Cambria (Melkweg, Amsterdam), A Place To Bury Strangers (Brooklyn Night Bazaar, New York, NY), Brand New (Melkweg, Amsterdam), Death Cab for Cutie (Tivoli, Utrecht), Adept & On present: Tresor Berlin (Radion, Amsterdam), Patrick Watson & the Low Anthem (9:30 Club, Washington DC), Dillinger Escape Plan (Tivoli, Utrecht). En dan dus Steak Number Eight. Ik vergeet waarschijnlijk alle concerten van voor juni. Ik zou de archieven in moeten duiken, maar daar heb ik geen zin in. Hoe dan ook was het een fijn concertjaar. De eerste hoogtepunten van 2016 staan ook al in de planning: DJ Harvey en Young Marco (U Street Music Hall, Washington, DC) en The Cure (Merriweather Post Pavilion, Columbia, MD)!

Als laatste noot: ‘Descending’. Een soort compilatie van onderdelen van een nieuw nummer van Tool, gespeeld tijdens een show met Halloween. Gaat het in 2016 dan eindelijk gebeuren..?

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!