Eigenzinnige lagen op Noisefest VI

De zesde editie van het inmiddels legendarische Noisefest was opnieuw een voltreffer. Behoorlijk wat volk, gezien de niche van de gebrachte muziek, veel sfeer en een uiterst professionele organisatie.

Dat laat zich duidelijk merken in het quasi perfecte geluid bij elk van de artiesten, bij de belichting die meestal heel erg basic en efficiënt tegelijk was en ook: een tijdstabel die tot op het laatst zowat bleek te kloppen.

De mussen vliegen weer

Neutral - Foto: Wim Christiaens
Neutral – Foto: Wim Christiaens

Het is natuurlijk een daguitstap voor de vroege vogels. De deuren gingen reeds om 17h open. Een moeilijk tijdstip voor mensen als ondergetekende met een gezin, een werkende vrouw en de onmogelijke opdracht om een oppas te versieren (met of zonder bloemetjes). Edoch, daar hebben we voor deze editie iets op gevonden. Zo, op ‘den bots’. Na de break tussen 20h en 20h30, tijdens dewelke de aanwezigen de kans hebben om in de buurt een snelle hap te verorberen, was het onze beurt om de zaal te betreden. Al hielden we uiteraard eerst halt bij de vernieuwde bar, alwaar we Wendy ‘Onrust’ Mulder bereid vonden om een kort stukje te schrijven over wat eerder al de revue passeerde. Nog zo makkelijk, want eerder geraakten we er niet en zo kunnen we toch een beeld schetsen van wat we gemist hadden. We hadden potdorie ook nog bijna Edge Of Decay gemist, omdat we te lang bleven kletsen en de standjes van een paar distributeurs bekeken. Gelukkig voor onze portemonnee hadden we weinig zin om met plaatjes te zeulen en lieten we het bij likkebaardend kijken. Bovendien was het geluid uit de zaal ook in het café te horen, wat het babbelen extra veraangenaamde.

Net als wat Wendy ons later meldde, zijn de artiesten maar wat blij om in een mooie zaal, met een zeer goede geluidsinstallatie en dito akoestiek, te mogen spelen. Meestal spelen dit soort artiesten in donkere, kleine achterafzaaltjes. Niets mis mee natuurlijk, want daar zijn geregeld heel goede dingen te horen. Maar als muzikant je eigen noise in al zijn varianten op een luid volume mogen zetten, met de mogelijkheid om de eventueel bijgeleverde beelden op een groot scherm te projecteren en een ruimer publiek dan gewoonlijk te bereiken, is toch een uitgelezen kans om jezelf extra op de kaart te zetten.

Zoals elke editie was de organisatie ook deze keer een samenwerking van De Kreun, Geluidsoverlast!!! en Usain Bolt Records. Die laatste twee organiseren nu en dan kleiner aangepakte concerten van noiseartiesten van allerlei slag. Usain Bolt, het label van Fré Decruyenaere, platen makend als All Shadows And Deliverance, maker van het lokale radioprogramma ‘De Radio Is Gek Geworden’ (te beluisteren bij Quindo) en gangmaker van het Noisefestgebeuren, bracht al werk uit van onder meer Onrust, Kindvriendelijk, Autopsy Mayhem, en Aske.

De duistere kant van Wendy

Goed voorbereid dankzij ‘De Radio Is Gek Geworden’, waar een thema-uitzending was te horen over Noisefest VI, vertrok ik naar de Kreun om Noisefest te ondergaan. Het toffe aan Noisefest is dat je deze acts zelden in zulke omstandigheden kunt zien. Een concertzaal met een krachtige PA waar veel noiseacts van dromen om hun muziek eens door te laten knallen. Het is zowel voor de artiest als de luisteraar een verwennerij.

Gods Wil - Foto: Wendy Mulder
Gods Wil – Foto: Wendy Mulder

We waren net op tijd om de korte maar krachtige set van de Nederlander Gods Wil mee te pikken. De man trekt al jaren de wereld rond op zoek naar zijn porties noise, en durft het nu aan om zelf uit de noisekast te komen. Denk contactmicrofoons, een winkelkar die werd geleend bij een Bioplanetfiliaal, metalen kettingen, attributen, en een leger pedalen natuurlijk (alomtegenwoordig vandaag). Na 4 minuten had hij het gehad en dat was goed zo. Soms moet dat ook niet meer zijn. De winkelkar moest nog terug natuurlijk. Recyclage ten voeten uit.

Het voordeel aan noisefest is dat de acts elkaar in een hoog tempo opvolgen. De pauzes zijn kort, de soundchecks minimaal en van korte duur, waardoor alles zeer vlot verloopt.

Clamor, met Kevin van Svartvit, bracht een opbouwende set met zijn kompaan, de drummer van zijn hardcoreproject Qualm. Vertrekkend van een ambianteske start om te eindigen met vocals die door het oorkanaal scheuren en een Korg MS20 die van alles produceert waarvoor het ding eigenlijk niet is bedoeld, het kon me bekoren.

Isaac - Foto: Fre Decruyenaere
Isaac – Foto: Fre Decruyenaere

Nonkel Pol van Isaac, zo gaat de man door het leven in K-Town (Kortrijk) mocht in zijn thuisstad zijn ding doen. Hij deed dat goed, zoals we van hem gewoon zijn. Diepe bastonen die volledig tot hun recht kwamen in de Kreun, waarboven het weidse geluid van zijn electronics. Hij was tevens de eerste artiest van deze avond die visuals meebracht, wat bij de statische shows van veel van dit soort artiesten, die staand aan hun knopjesbakken staan te friemelen, een meerwaarde biedt aan het verhaal dat ze willen vertellen. Een mooi geheel dat af was, en een extra bewijs dat Isaac klaar is om de stap te zetten naar het buitenland.

Zyrtax had ook visuals mee, die de schone kant van de mens toonden. De man is actief sinds 2003 en runt Dead Mind Records. Hij houdt vooral van pioniers als SPK en Esplendor Geometrico en poogt die, bivakmuts op de tronie, naar de kroon te steken. Zijn muziek die hij bracht met pedaaltjes, cimbalen en andere prullaria, was op zijn minst interessant te noemen. Vooral de diep verscholen onderlagen van waves die hij produceerde, maakten hier het verschil. Industrial noise die kijkt naar het verleden en tegelijk hedendaags klinkt.

Dan was het aan de Brit (Noord-Londen) van AM NOT, die ons een geschiedenisles gaf. Door middel van visuals en agressief aandoende industrial poogt hij kritiek te leveren, dingen in vraag te stellen en zonodig ten aanval te trekken. Onze eigenste koning Leopold II was één van zijn onderwerpen. Hij had zijn apparatuur volledig onder controle, wat resulteerde in een industriële set om U tegen te zeggen. Hypnotiserende vocals, waarvan de teksten jammer genoeg niet altijd te verstaan waren, verschillende lagen van distorted waves met af en toe een mokerslag, de vooropgestelde impact op het aanwezige publiek kan alleen maar geslaagd worden genoemd. Een mooie afsluiter van deel één.

De ekster vindt het goud

Het Finse (Joensuu) duo Edge Of Decay mocht deel twee openen, bivakmuts op de tronie. Alweer, inderdaad. De gimmick is inmiddels wel bekend, zeker binnen de noisescene, al waren ze bij dit duo, dat een stevige portie harsch noise over het publiek uitgoot, wel op hun plaats. Pedalen, loops en een interessante keur aan zwart-witte visuals zorgden ervoor dat ieder zijn bolwassing kreeg na de eventueel net genuttigde maaltijd, in de vorm van echte junkfood of een portie extra bier.

Het Duitse Sisto Rossi, ook bekend onder de naam Wallkeeper, had zin in een intiem potje lawaai. Twee spaarlampjes boven zijn knoppenbak, zodat hij tenminste zelf zag wat hij deed, of deed alsof dat hij het wist, en een set neerzetten die harsch noise en power electronics met elkaar poogde te verenigen maar zich iets te weinig onderscheidde van de rest om echt overtuigend te zijn. Dat is namelijk een van de nadelen van een festijn als dit. Na een tijdje beginnen alle artiesten een beetje op elkaar te lijken in het geheugen van het publiek. En dit alle pogingen ten spijt om te diversifiëren, wat de organisatoren zeker hebben proberen te doen.

Het Zweedse Arv & Miljô is eigenlijk het soloproject van Matthias Anderson. Hij leidde het legendarische label Release The Bats en zit ook in Heinz Hopf. Waar de meesten harsch noise van hem hadden verwacht, bleef hij behoorlijk stoïcijns achter zijn tafeltje vol apparatuur zitten. Behalve spelen met zijn knoppen en aan zijn neus prutsen, deed hij weinig. Zijn geproduceerde klanken vormden een, in tegenstelling tot de rest, als het ware een minimaal rustpunt. Minimale elektronica gedrenkt in wat ambient en drones zorgden voor een mooi plaatje voor in de zetel. Na een kwartier hield hij het bovendien voor gezien, zodat velen amper door hadden dat zijn set was gepasseerd.

Neutral - Foto: Fre Decruyenaere
Neutral – Foto: Fre Decruyenaere

Toen was het tijd voor de twee bekendste gasten van het festival, dat tot nu toe nog geen echte brokken maakte maar eigenlijk ook nooit tegenviel of verveelde. Het Zweedse duo Neutral, bestaande uit Sofie Herner (Källarbarnen, Leda) en Dan Johansson (Sewer Election, Heinz Hopf, Attestupa, …) schiep hoge verwachtingen met hun al lang uitverkochte debuutplaat ‘Grå Våg Gamlestaden’, die als een vernieuwende mijlpaal te boek staat. Noise opgewekt met gitaren, die vooral door tapeloops worden gemangeld waardoor nauwelijks de oorspronkelijke klanken zijn te ontwaren, afstandelijke gesproken woorden van beiden en een sporadische trompet waren de bronnen die een verwoede poging deden om ons mee te voeren. De twee straalden echter behoorlijk wat desinteresse uit, hielden afstand van het publiek en van elkaar, waardoor het interessantste gedeelte van het concert dat het duo gaf, pas op het einde kwam. Johansson toeterde wat en martelde dan zijn gitaar met zijn trompet, al mocht hij dat wel wat efficiënter en langduriger hebben gedaan. Nu leek het of het wel eens moest, maar waarom, dat wist de man gelijk zelf ook niet. Niet dat de geproduceerde geluiden slecht waren, neen. Er was echter geen ogenblik dat we ervan in vervoering geraakten.

Damien redt de eieren

Damien Dubrovnik - Foto: Fre Decruyenaere
Damien Dubrovnik – Foto: Fre Decruyenaere

Het Deense duo Loke Rahbek en Christian Stadsgaard, zwarte broek en sierlijk wit hemd, runnen het in Kopenhagen gevestigde Posh Isolation-label en vormen samen Damien Dubrovnik. Het duo mocht na zijn doortocht op Noisefest III (15 oktober 2011) opnieuw aantreden, vooral omdat veel noiseliefhebbers hun recentste plaat ‘Vegas Fountain’ als hun beste werk tot nu toe beschouwen. Tijdens de vorige passage hadden beiden een laptop en allerlei andere apparatuur, terwijl het duo er nu voor koos Loke Rahbek alleen de zang voor zijn rekening te laten nemen terwijl Stadsgaard voor de noise mocht zorgen. Initieel leek het duo dezelfde kant op te gaan als het merendeel van de acts van vandaag. Een relatief bezadigd noisetapijt met weinig hoogvliegers. Edoch, na een paar minuten werd de noise heftiger, de power electronics namen het over terwijl de performance van vooral Rahbek alsmaar sterker werd, tot de ganse zaal werd meegesleept in hun toch wel confronterend verhaal. Een strak opgebouwde set, met hier en daar een rustpunt om de noiselagen des te effectiever en gruiziger te laten klinken. We waren op zoek naar een hoogtepunt, wel, deze Denen zorgden er voor eentje.

Conclusie

Was het interessant? Jazeker. Hebben we ontdekkingen gedaan? Niet echt. Teleurstellingen gezien? Niet echt. Was het de moeite? Wel, doe ne keer moeite en kom de volgende keer ook. Noisefest is zeker voor herhaling vatbaar, omdat het artiesten de kans biedt in uitermate goede omstandigheden aan te treden, de eigenzinnigheid van de keuzes te bewonderen zijn en vooral, na de concerten hoeven we niet ver naar huis te strompelen als we te veel geestrijk vocht tot ons hebben genomen.

Gezien: Noisefest – De Kreun, Kortrijk, zaterdag 19 december 2015

Tekst: Patrick Bruneel en Wendy Mulder

Meer

Op de website van De Kreun kunnen fragmenten tot volledige sets van alle deelnemers worden bekeken en beluisterd.

Wie de radio-uitzending die focust op Noisefest VI wil beluisteren, kan hier terecht.

Wie een mix wenst te horen die Neutral samenstelde om hun invloeden te verklaren, kan hier terecht.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
gods-wil-wendy-mulder
geplaatst:
di 22 dec 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!