Eigen Chaos Eerst

Afgelopen zaterdag was er in Rekkem het chaotische festijn ‘The Night Of The Ugly Papas’. Dit is een getuigenis van deze memorabele avond.

De betonnen bunker galmde nogal onheilspellend bij aankomst – ergens rond 18u30, een euvel dat zichzelf evenwel grotendeels corrigeerde toen het publiek massaal binnenstroomde en natuurlijk ook dankzij de inspanningen van de mensen achter de mengtafel. Er waren meer dan zeshonderd kaartjes verkocht in voorverkoop en de zaal liep helemaal vol.
Als opwarmer was er gekozen voor een radioshow die voor het reeds aanwezige publiek een tip van de sluier over het verleden van de Ugly Papas lichtte. In de loop van de avond zag ik Gunter Lamoot – die de presentatie liggend in een divan voor zijn rekening nam – naast afwisselend Piet Depraitere, Patrick Smagghe, Peter Verstraelen, Frank Vander linden, Jan Delvaux en nog anderen. 
Eraserhead, de winnaars van kotrally tijdens het kotweekend in Rekkem in juli laatstleden, zette meteen de juiste toon: ongeremde gekte, absurdisme en jeugdige energie. Het gelegenheidskwartet rond Tom Vangheluwe stond sterk in de steigers met een hypnotiserende zanger (Vincent Verraest) die nog poeslief glimlachte naast het podium maar waar je je best ver van verwijderd hield eenmaal hij de micro naderde. Een interventie als een zonsverduistering die nog geruime tijd bleef nazinderen.

Turf

We moesten straks zelf even het podium op, dus ging ik voor een snelle hap en was net op tijd terug om Hugo Bourgeois en Joost Laperre een aandoenlijke versie van ‘Mele Kalikimaka’ van Bing Crosby te horen brengen, beiden met een kerstgewei. Toen mochten we met Turf die enkele vierkante meters vooraan op dat podium innemen. Ondanks de tijddruk waren we alle drie ontspannen genoeg om de korte set zonder veel kleerscheuren af te sluiten met ‘More Trouble Every Day’ dat we combineerden met de ghost-track van het tweede Papas album, ‘Te Pletter’. 
De Idiots! openden met wat een perfecte single zou kunnen zijn, ’60 Miles’, en een overdonderende versie van ‘Ma Guitare’ waarbij we allemaal verbluft achterbleven. 
Ondertussen hadden we ook wat dans gezien en nu waren accordeonist Seppe Vandewalle en daarna Iris Walgraeve aan zet, beiden in een ver verleden op de een of andere manier in de entourage van de Papas betrokken. De mix van dit alles zorgde ervoor dat er een betoverende sfeer ontstond en dat iedereen al in de juiste stemming was toen datgene, waarvoor de avond uiteindelijk georganiseerd werd en waarvoor we tenslotte ook allemaal waren gekomen, eindelijk aanbrak.

De Papas zelf. Of omelet met spiegelei.

Als iets wat je als jeugdige snaak fantastisch vond ondertussen meer dan twintig jaar geleden is, zou je je diep vanbinnen al eens durven afvragen of het nog evenveel indruk zou maken, en of je er nu nog wel zoveel van zou kunnen genieten. Of nostalgie en heimwee geen vernislaag op de herinnering hebben gelegd. En, of deze muzikanten na al die jaren nog over de nodige gekte en onbezonnenheid zouden beschikken om deze nummers met dezelfde intensiteit te kunnen brengen.
De Ugly Papas veegden alle twijfels al vanaf de eerste noot van tafel. Na de lange soundcheck van Dr. Dekerpel, klassiek voor de kenners die de Papas destijds vaak zagen, een intermezzo dat Dufourmont naar trouwe gewoonte opving door als een publieksmenner de massa doodgemoedereerd klaar te stomen met zijn spitsvondige grapjes losjes uit de pols, kregen we wat ons al zolang onthouden was. Een feest van een concert, swingend, jazzy, rockend, stomend: een reis doorheen de wereld in een tijdscapsule die honderd jaar muziek samenvatte en weer uitspoog als iets nieuws die de benen van de honderden aanwezigen in beweging bracht – willen of niet – het was niet tegen te houden ook al was het al na middernacht.
Dick, die de nummers op zijn bas van een warmbloedig hart voorzag, Dekerpel die zijn gitaar als weleer liet zingen, Rik die zijn drumtoestel liefdevol geselde, Peppie die met zijn sax geregeld overal doorheen scheurde en Duf die de touwtjes als een perfecte ceremoniemeester in handen hield. We waanden ons op een andere wereld, eentje waar alles weer klopte. Tim Vanhaemel sloot zich op een bepaald moment aan, en die leek op nog een andere planeet te zitten.
Nummers van de nieuwe plaat, ‘Atomium Pluto’ – samengesteld uit opgefriste opnames van twintig jaar terug en verbijsterend fris en actueel klinkend, het derde ontbrekende album en een (ik heb het vanmorgen al enkele keren opgezet en het was hier meteen weer feest) onvervalst meesterwerk, de Papas plaat die (het kon niet anders) nog gemaakt moest worden – afgewisseld met klassiekers uit ‘Papa Rules, Ok?’ en de tweede, gelijknamige plaat, door insiders ‘de omelette’ genaamd, hoewel er een spiegelei op de platenhoes staat. Maar misschien slaat die omelet wel op de inhoud, want ook hier klutsten de Papas de muzikale stijlen zeer enthousiast dooreen. 
Kortom, je kunt alleen maar hopen dat ze, nu ze het repertoire weer volledig in de vingers te hebben, er nog een stuk aanbreien, aan dat prachtige verhaal van hen, het verhaal van de Ugly Papas, nog steeds de beste groep van België!

Enige aanvullende anekdotes

Kortrijks bellenman Peter Arthus Caessens verblijdde het publiek, als intermezzo, op dansjes begeleid door muziek van Dmitri Sjostakovitsj, terwijl Lamoot de ‘Pedofiele Papas’ vierde naar aanleiding van de bijdrage van Iris Walgraeve, die toen ze bij Ugly Papas meedeed toch maar vijftien kan zijn geweest. DJ Coconuts had dan weer pech. Zijn apparatuur was niet compatibel met de gehuurde installatie, waardoor hij zijn indrukwekkende visuals niet live kon manipuleren. Edoch, ze waren er wel en net als alle overige deelnemers, kweet hij zich uitstekend van zijn taak. Het draagt allemaal bij aan de vele scheeflopers die na afloop de zaal verlieten, te oud om de grote hoeveelheden drank die werden binnen gegoten, nog te verteren. Die jonge jaren blijven niet duren, hoe graag we het allemaal zouden willen. Zelfs al begaf de drankinstallatie het op een bepaalde moment, door de hitte wellicht. Iemand mocht op het podium aankondigen dat ijsblokjes de tap poogden af te koelen, in afwachting van een technieker. Of hoe de chaos van deze nacht zich in alle geledingen van het gebeuren door zette.

Gezien: The Night Of The Ugly Papas – Park Ter Walle, Menen – 30 september 2017
Tekst: Rino Feys – Foto’s: Stephan Vercaemer

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
Ugly Papas - (c) Stephan Vercaemer
geplaatst:
di 3 okt 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!