Egidius Donker: Ra Ra Boem Boem

‘Egidius Donker Ra Ra Boem Boem’ is het debuut van David Veldman, die de voorbije jaren onder meer gepubliceerd werd in literaire tijdschriften als ‘De Brakke Hond’ en ‘Deus Ex Machina’. De licht absurde verhalen met een postmoderne toets zijn over het algemeen aangenaam leesvoer, maar het niveau is soms net iets te wisselvallig. Het grootste probleem is dat Veldman wel goede ideeën heeft, maar dat die in de uitwerking soms tekort schieten. Bovendien vertrouwt Veldman net iets te hard op de zogenaamde onverwachte wending, een literair gegeven dat handig is om lezers alsnog bij de lurven te grijpen maar niet als een verhaal het alleen daarvan moet hebben. Het is net als voetbal: je hebt de dribbelende spits die misschien wel iedereen voorbijdribbelt, maar wat heb je eraan als je uiteindelijk de match toch verliest? Zo is het eerste verhaal ‘Macht’ boeiend tot de ontknoping als anticlimax op ons wordt afgevuurd, al is het nog maar de vraag of dat niet precies de bedoeling was. Het best is Veldman als hij er wel in slaagt om een idee tot in de puntjes uit te werken en ons niet alleen op het einde weet te verrassen maar het hele verhaal lang kan blijven boeien. Dat lukt het best in verhalen die een loopje nemen met de realiteit. Zo speelt de dochter van God een glansrol in het apocalyptische ‘De Orkaan is Onderweg’ en zorgt het gegeven van de koning van Nederland in ‘Het aanzien van Nederland’ voor een geweldige plot. Veldman lijkt hier soms de mosterd te halen bij de nieuwe generatie schrijvers in de VS als Chuck Palahniuk , Brian Evenson en Tower Wells. Zelf zegt Veldman fan te zijn van Michel Faber, en ook diens invloeden vinden we terug in ‘Egidius Donker Ra Ra Boem Boem’. Verhalen die iets meer in de werkelijkheid staan, zoals ‘Nog Lang en Gelukkig’ en ‘Zo Voelt de Lente’ – al eindigt die laatste ook verrassend – missen wat aan daadkracht. Het is moeilijk om met verhalen over liefde en overspel, waarvan er zoveel bestaan, te blijven boeien. Veldman voegt daar dan ook weinig extra’s aan toe, ondanks de soms onverwachte ontknopingen. De verhalen zijn gewoon niet sterk genoeg om ons op het einde nog te kunnen beklijven. Toch verdient Veldman wel zijn plaats in het Nederlandse schrijverslandschap, al hopen we dat bij een volgende bundel het niveau iets constanter zal zijn.

tekst:
Gonzo circus
beeld:
DavidVeldman_EgidiusDonkerRaRaB
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!