Eerie Bits Of Future Trips

Op pad met Sex Jams of aan het werk met Mile Me Deaf: het begint er sterk op te lijken dat Wolfgang Möstl ook wannneer hij niet met muziek bezig is zijn vrije tijd met muziek maken vult. Nauwelijks een jaar na het prachtige ‘Holography’ komt de Oostenrijker immers alweer met een opvolger. Wederom tien nummers die iedereen met een goed indierock slackerhart sneller moeten doen lopen. Vooral ook omdat Mile Me Deaf de invloeden uit de jaren 1990 hier breder trekt dan menig andere band met dezelfde invloeden. Möstl durft het immers ook gerust aan om hiphopbeats in zijn lofi noiserock te gooien, of om aan de zoetigheid van de Britpop te raken. Daarmee is ‘Eerie Bits Of Future Trips’ niet alleen avontuurlijker dan de voorganger, maar vooral ook breder en precies de plaat die een reünie van Pavement geheel overbodig maakt. Voor Chandos geldt dat niet. Niet dat de Amerikanen geen goede plaat hebben afgeleverd, maar gewoon omdat hier nauwelijks een link met Pavement te maken valt. Chandos lijkt eerder een kruising tussen Superchunk, een blik mathrockbands en je kleine hyperactieve broertje. Heerlijk dicht gedrumde indierock met pakkende popmelodieen en tegendraads dreinende gitaarpartijen. Aanstekelijk, energiek en voortdurend verrassend door de plotse wendingen die met regelmaat worden ingezet, enigszins te vergelijken met Los Campensinos is Chandos een band waar het voortdurend alle kanten mee op kan.

tekst:
Tjeerd van Erve
beeld:
Mile_Me_Deaf_Eerie_Bits_Of_Futu
geplaatst:
vr 16 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!