Een vreemd gevoel

Vastberaden om niet meer toe te geven aan het aanschuifbeleid, lieten we de douches op zaterdagochtend compleet links liggen. In plaats daarvan opteerden we voor koffie en The Scrap Dealers.

De jongeheren uit Luik hadden duidelijk naar Ty Segall en The Oh Sees geluisterd. En dat zijn natuurlijk mooie referenties. Alleen impliceert dat meteen ook dat ze nog niet echt hun eigen sound gevonden hebben. Hier en daar een tikkeltje te langdradig (een nummer stond meestal synoniem voor één gitaarriff op repeat). Maar, coole garagerock op zaterdagochtend: ons hoort u niet klagen hoor. Tot de volgende keer maar weer, jongens.

Kennedy’s Bridge was een soort van bastaardkind van Bloc Party, Vampire Weekend en het zachtere werk van Arctic Monkeys. Geheel in lijn van die laatste, boekten ze hun eerste succes dankzij de sociale media (YouTube in dit geval). De graad van professionaliteit die deze brave jonkies – maar dan ook echt, jonkies – aan de dag leggen, is opmerkelijk. Het heeft allemaal nog wat teveel weg van een groepje nette conservatoriumstudenten, maar we zijn zeer benieuwd waar deze gasten binnen enkele jaren zullen staan.

En dan beginnen we bijna een grote misstap! Het scheelde niet veel of we hadden het Barcelonese Za! aan ons voorbij laten gaan. Wat zou dat zonde geweest zijn, zeg. Terwijl de heren op Bandcamp nog relatief doordeweeks klinken, katapulteerden ze zichzelf wat ons betreft moeiteloos in de top vijf van deze Dour-editie! Wat een energie, wat een overgave, wat een briljante gestoordheid. Chaotisch en eclectisch, orgelriff na elektroflash, stem-vervormers en trompetten, nummers over nachtwinkels en de Chinese muur… Een ontdekking, quoi!

De zanger van The K. wist het al: ‘het zal nog de hele avond elektro zijn, jongens. Ça sera dûr. Profiteer er dus maar van’. En zo gezegd, zo gedaan. We hebben nog nooit niet genoten van noisepunk van The K. Dat is een dubbele ontkenning om te zeggen dat het weer dik in orde was. We misten een klein beetje interactie (zoals enkele zomers geleden in Muziekcentrum Kinky Star, toen de frontman middenin de set even de tijd nam om half het publiek een tong te draaien). Maar het was nog vroeg natuurlijk. En muzikaal zat het alvast allemaal weer snor.

Naar het schijnt zouden ze later op de dag nog ergens een secret gig opvoeren, nabij de ingang van het festival. Maar wij stonden ondertussen alweer paraat voor Acid Baby Jesus. Ontegensprekelijk de groep met de coolste naam op de affiche. Dat werkte kennelijk bevorderlijk, want zowat de hele tent stond vol voor de psychedelische Grieken. Afgaande op de kapsels was het moeilijk te geloven dat de heren niet uit een voorstad van Manchester komen. En ook het geluid van de band klonk alsof Supergrass om drie uur ’s nachts The Rolling Stones probeerde te coveren, na een handjevol paddo’s. Enfin, best genietbaar dus.

We moeten eerlijk zijn: er zijn al edities geweest waarbij de crew en de barmannen- en vrouwen ons gunstiger gezind waren. Maar het olijke duo Flavie en Flavio (we verzinnen het niet) aan de recyclagestand, en vooral de goedgemutste en rondbuikige toptapper – die trouwens de combinatie van witte sokken en Crocs niet schuwde – boden gelukkig wat tegengewicht. Waarvoor dank, bij deze.

Tot zover dit non-muzikale intermezzo. Want na onze eet- en drankpauze stonden we weer paraat voor Jessica93. Het eenmansproject van Parijzenaar Geoffrey Laporte is dat. Ons al enkele jaren geleden aangeraden, maar we zagen hem nog nooit live aan het werk. En zijn cold wave loops stelden allerminst teleur. Zeer straf, het geluid dat deze man op z’n eentje fabriceert. Een beetje jammer misschien, dat de lijnen die hij live bracht (voornamelijk zang en gitaar) minder luid gemixt waren dan de loops en de samples. Maar goed, wie een perfect gebalanceerd geluid wil moet maar aan de p.a. gaan staan, of een plaat kopen natuurlijk.

Vervolgens verdeelden we onze tijd keurig tussen Moon Duo en Autechre, twee namen die we op voorhand uitvoerig met onze mentale fluo-stift hadden gearceerd. Eerstgenoemde – met de gitarist van Wooden Shjipsn voor de gelegenheid geen duo maar een trio – stelde niet teleur. Krautrock zoals het hoort, voorzien van de nodige psychedelische visuals. Autechre daarentegen liet eerlijk gezegd een wat fletse indruk na. Misschien lag het aan de vermoeidheid, die ons parten begon te spelen. Maar ze konden ons niet echt overtuigen. Hun nieuw werk klinkt een stuk rustiger (braver?) dan hun oude stuff. We waren graag nog eens total loss gegaan, zoals op Venetian Snares twee jaar geleden. Maar het heeft niet mogen zijn.

The K. voorspelde het al: het zou nog een zware nacht worden. Maar dat was dan toch buiten de Gonzo (circus) crew gerekend. Want rechtschapen kerels als we zijn, hielden we het die avond behoorlijk rustig. Verdacht rustig, zelfs. Benieuwd wat dat morgen zou geven: uitgerust aan de laatste dag van Dour beginnen… Een vreemd gevoel!

Gezien: Dour Festival, 19 juli 2015
Tekst: Nico Kennes
Foto’s: Caroline Lessire

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
Dour 2015 - Orlando Julius & Heliocentrics - (c) Caroline Lessire
geplaatst:
di 21 jul 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!