Het werd wel weer eens tijd om een stapje in de wijde wereld te zetten. Al is dat wijd relatief. We blijven in het eigen dorp natuurlijk en wandelen op ons gemak richting het jeugdhuis dat de Pit’s nog steeds is.

Hilarisch vinden de kinderen het hier dat pa weer eens naar het jeugdhuis trekt, met meer dan een halve eeuw op de leeftijdsteller. Het weerbericht voorspelde sneeuw, maar dat zou pas een gat in de nacht zijn (wat uiteindelijk niet klopte want het begon er al aan tijdens het naar huis “wankelen”).

Soit, onze eerste show van het jaar bleek achteraf beschouwd meteen een voltreffer. Twee bands die zich helemaal smeten en muzikaal ook nog eens heel sterk uit de hoek kwamen. Le Singe Blanc zagen we al eerder. Van dat trio uit het Franse Metz wisten we al dat we de nodige shwung zouden mogen verwachten. Het Brusselse Secte hadden we echter nog niet gezien en behalve een paar fragmentjes op Bandcamp, ook nog niet echt gehoord. Het duo bestaat uit gitarist Grégory Duby (Jesus Is My Son) en drummer David Costenaro (Vitas Guerulaïtis, Tat2Noisact) en is zowat een jaar samen. Beiden hebben ervaring zat en dat was er meteen aan te horen. Toen we aankwamen waren ze er al aan begonnen, maar ze wisten ons gezwind hun droney esoterische folklawaai binnen te loodsen. Het werk van Duby met zijn Jesus Is My Son is hoorbaar bij Secte. Niet erg, want het drumwerk van Costenaro maakt de muziek meteen een stuk ruimtelijker, feller en swingender. Hun ‘Juin 2018‘ op het Brusselse FF HHH is daar de fysieke neerslag van.

Twee bassisten en een drummer, geen gitarist te bespeuren, en teksten die in een eigen taalbrouwseltje worden uitgespuwd. Dat is samengevat waarvoor Le Singe Blanc staat. De band is al samen sinds 2000 (eentje van hen zit ook bij het net zo geschifte Daikiri) en met de regelmaat van een klok brengt de band albums uit, meestal in samenwerking met een stel kleine maar interessante Franse labels van het slag Et Mon Cul C’est Du Tofu?, La Face Cachée, Redwig, Whosbrain Records, Musica Per Organi Caldi, Aredje en Bar La Muerte. Die werkwijze zorgt er steevast voor dat de albums spotgoedkoop worden aangeboden (vier euro voor een cd, tien euro voor een vinyl) en de band ook nog altijd puur zijn eigen ding doet. En dat is swingend chaotisch wezen, met twee pompende bassen en avelinks drumwerk waarop voor de liefhebbers krakkemikkig kan worden gedanst. Makkelijker is het om je als luisteraar gewoon te laten meevoeren hun bevreemdende universum binnen en te genieten. En dat deden de vele aanwezigen zonder uitzondering. Die nieuwe drummer moet zeker niet onderdoen voor hun vorige vellenmartelaar, wat duidelijk viel af te lezen op de gezichten van het trio. Het spelplezier droop er namelijk het hele concert door vanaf. Oude en nieuwe nummers (uit hun meest recente plaat ‘Arrebato’) wisselden elkaar in een verschroeiend tempo af. Een feestje bouwen voor het nieuwe jaar, zo doen we dat. En pas daarna mocht het sneeuwen. En dat deed het ook.

Gezien: Le Singe Blanc + Secte – Pit’s, Kortrijk – 29 januari 2019
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Bart Marescaux