Richard Knox (Glissando en A-Sun Amissa) stichtte het Britse Gizeh Records label in het begin van de jaren 2000. Hun succesvolle reputatie en hokjesloze aanpak om avontuurlijke en grensoverschrijdende muziek uit te brengen leidde tot een minifestival.

De deelnemende artiesten zijn stuk voor stuk bekende namen in het donkere en experimentele muziekgenre. De verwachtingen voor deze eenmalige en unieke avond op het Europese vasteland waren dan ook uitermate hoog.

De opwarmers van dienst waren Otto Lindholm & Jean D.L. Het duo startte ingetogen met langzame drones. De in Brussel wonende Otto Lindholm nam vanzelfsprekend de hoofdrol in deze set. De snaren van zijn contrabas werden op allerlei manieren bespeeld en elektronisch gemanipuleerd tot zoemende en elegante drones. Jean D.L. probeerde met vol enthousiasme allerhande bizarre geluiden met behulp van verschillende attributen uit zijn gitaar te knijpen. Otto Lindholm nam echter het heft volledig in handen en toonde zijn kunnen als geluidskunstenaar. De boomlange maar wat minder soepele bassist bleek toch zeer handig met de blote tenen. Als een statische balletdanser kon Lindholm laten horen en zien dat hij echt drie handen heeft. Het switchen van de knopjes op de elektronische effectenboxen in samenspel met het snarenplukken verliep probleemloos. Met dit korte maar prachtige spel was de avond meteen zeer goed ingezet.

De Canadees Aidan Baker (Nadja) en onze eigen Karen Willems (Inwolves) hebben samen al twee releases uitgebracht, waaronder de experimentele ambient plaat ‘Nonland’ en een live opname getiteld ‘Awel’. Met hun reputatie en ervaring was de weg vrij voor een experimenteel optreden. Karen Willems liet terug horen dat ze een getalenteerde drumster en percussioniste is. Als een krijsende amazone bespeelde ze alles waar klank uit kon komen. Er werd met volle beheersing  op allerhande voorwerpen gemept en geslagen, de drumvellen werden met haar blote vuisten bewerkt. Aidan Baker zorgde voor de achtergrondsfeer door heel voorzichtig de escapades van Willems bij te kleuren met allerhande experimentele geluiden. Het duo liet de ambient voor wat het was en speelde een sublieme set met buitengewone percussie- en drumklanken, aangevuld met de nodige elektronische effecten. Dit was top!

 Nu kwam eindelijk het ogenblik om de Gizeh labelbaas zelf aan het werk te zien met A-Sun Amissa. Het collectief is bezig aan een korte maar krachtig tournee. Het Gizehfest was hun enige stop in België. Aan de grote oppervlakte aan effecten en elektronische toestellen te zien, konden we ons aan een arsenaal aan audiofile geluiden verwachten. A-Sun Amissa startte geweldig met een langzame ambientintro die overging in een muur van gitaargeweld die veelvuldig door het loopstation ging. Het eerste kwartier liep gesmeerd met lekkere doom en postrock geïnspireerde muziek. Bij de langzamere stukken begon de motor wat te sputteren en raakte het trio elkaar kwijt in het geknoei met al die effecten. Het laatste en nog enig noemenswaardige was het moment waarop de bassiste haar instrument inwisselde voor de klarinet. Het typische geluid van dit blaasinstrument was onherkenbaar en door de  elektronische manipulatie aangenaam sferisch van impact. Na dat mooie esoterische stukje verviel de band terug in het klungelen met de vloer vol effecten. Gevolg: vele storingen in de geluidskwaliteit en het onsamenhangend spel van de artiesten. Bij het verlaten van de bühne kon iedereen zien dat Knox helemaal niet tevreden was met de set. We hadden ook beter verwacht.

Nadja moet luid spelen en dat deden Aidan Baker en Leah Buckareff ook. Met een doomy drone zette men de aanval op onze trommelvliezen in. De grommende basloops van Buckareff  vormden de leidraad doorheen het optreden. De dame stond het gehele optreden met haar rug naar het publiek toe. Baker had heel wat werk met zijn effectendoosjes. De gitaar klonk als een gierende straalmotor die op bepaalde ogenblikken wel wat moeite kreeg met de brandstofinspuiting (lees elektronisch management). Op zich geen probleem bij dit soort walsende geluiden. Bij de tweede helft van de set klonken de structuren nogal chaotisch en eentonig.  Baker gaf nogal de indruk de controle op zijn elektronische hulplijnen  te verliezen. Net voor het einde kwam de set terug op zijn plooi en kon men de voorstelling in balans afsluiten. Geen hoogstaande performance maar toch de moeite waard.

Deze duistere orgie van effecten (en strijkstokken) was desondanks de lage opkomst interessant en boeiend. Dat men live speelde, werd door de uit de hand lopende elektronische euvels bevestigd. De artiesten bleven professioneel en moedig met hun gewaagde, donkere elektronische experimenten. Originaliteit kreeg hier de bovenhand.

Gezien: Gizehfest met  Nadja,  A-Sun Amissa, Aidan Baker & Karen Willems, Otto Lindholm & Jean D.L. – N9, Eeklo – 6 februari 2019
Tekst: Patsker Omaer Beguin – Foto’s: Stephan Vercaemer