Onstsuricheit tijdens het Antenna Festival 2020 in Evergem

Een bad vol overrompelende geluidstherapieën

Na een korte nacht en nog nagenietend van de pulserende beats van Formwandler die ons tot bij de laatste aanwezigen van dag één in het cultureel centrum hield, waren we terug paraat om ondergedompeld te worden in héél wat acts op het tweede deel van het AntennA Festival.

Clusterbombardement

Bolt Ruin is het geesteskind van Brecht Linden en deze had geen zin om wegsuffende aanwezigen op te merken in de comfortabele zetels van de concertzaal. De concertgangers werden al bij het binnentreden verwittigd voor extreem stroboscopisch licht tijdens de set.

Bolt Ruin startte ingetogen  met zoemende soundscapes gemixt in geloopt gitaargeronk. Linden plukte nog wat extra snaren om zijn duisteren klanken te versterken. De ruimte werd door de grillige texturen in een dystopische wereld ondergedompeld. Synchroon met de uiteengereten en donderende beats flitste het stroboscopisch licht als magnesiumbommen door de zaal.

Bolt Ruin wist het evenwicht te houden tussen de donkere ambient klanken, noise structuren, gesampelde koren en ritmische stukken. Linden had zelfs nog tijd om aan zijn streekbiertje te lippen tijdens de uitmuntende sonische bombardementen. We kregen een indrukwekkend licht -en klankspel waardoor dag twee van het AntennA Festival alvast met een mokerslag begon.

De oude bandopnemer

Music For Installations mocht in de mezzanine een halfuur zijn kunsten tonen. Geluidsknutselaar Pieter Ghyselinck verwerkt graag analoge opnames in zijn duister getinte elektronische zielenroerselen. De oude bandrecorder viel op en werd live gebruikt om de set aan te vullen met warmere klanken. De elektronische toverkunsten van Ghyselinck kregen door de visuals van NiekCornil een extra betekenis.  We kregen een avontuurlijke ambient set met een abstract kantje voorgeschoteld. 

Een te korte magneetband zorgde voor wat (echte) bewegingen op het laatste stuk van de set. Ouderwets terug spoelen en de band terug starten gaf een echt vintage gevoel. Het mooie en interessante halfuur werd op een  professionele manier naar een goed einde geloodst. Een sterk stukje elektronische live muziek. Music For Installations stelde meteen ook zijn nieuwe cd release, ‘Fractions Of Unity’, aan het publiek voor.

Elektronische psychedelica 

Het valt op dat Onsturicheit een naam is die regelmatig verschijnt op de affiches van elektronische muziekfestivals. Peter Moorkens’ (Onsturicheit) brede muzikale achtergrond zorgt voor een niet alledaagse benadering en uitwerking van ideeën die tot spannende elektronische muziek leiden.

Moorkens nam de gitaar te hand en liet het publiek met golvende ambient soundscapes binnentreden in de wereld van The Electric Bishop (zo noemt Moorkens zichzelf ook). De tegendraadse modulaire synthcomposities werden gespekt met bizarre samples, soundscapes en kosmisch gefriemel dat een sterke psychedelische golf te weeg bracht.

De krachtige achtergrondbeelden van Patrick Baele verzorgden dit amalgaam van geluidskunst ten top. We surften een uur lang doorheen Moorkens’ pakkende kosmische psychedelica die deze keer meer invloeden uit de wereldmuziek met zich meenam.  Dat de man goed voorbereid aan zijn set begon was merkbaar. Moorkens hield zich aan zijn draaiboek en creëerde meer emotie in zijn constructies waardoor hij minder geneigd was zich te laten verleiden in speelse improvisatie. Het geluid, de beelden, de akoestiek, alles viel perfect in zijn plooi wat leidde tot een schitterend optreden van Onsturicheit.

Tussendoortjes

In de foyer van CC Stroming was er niet enkel een expo maar ook een kleine workshop met modulaire synths en een standje van Reinhard die eigengemaakte elektronische muziekinstrumenten en creaties toonde waarmee hij met klanken experimenteert.

Blikvanger was de legendarische EMS Synthi 100, eigendom van het IPEM klanklabo van de Gentse Universiteit. Niet alleen het duo van Engerling Ensemble maar ook slaapkamercomponist Jurgen De Blonde (Köhn) waagden zich om op deze machine geluidsconstructies tevoorschijn te toveren (wat niet zo eenvoudig bleek).

Het Engerling Ensemble demonstreerde hun ‘Dreamachine’ in de omgebouwde vestiaire. Onder de invloed van drones en door in een draaiende stroboscopische lichtmachine te kijken, kon men een geestverruimende trip (op eigen risico) uitproberen.

Het hongertje en Kaotec

Het goedgevulde en zéér interessante programma van het festival liet weinig tijd voor spijs en drank. De knorrende maag kreeg voorrang, waardoor het optreden van Kaotec in de mezzanine niet bijgewoond werd. De camera werd in de handen van een vriend gestopt die voor een paar foto’s zorgde. Blijkbaar hadden we enkel de blackout van de artiest gemist.

Wie het hardst draait, draait het best

Gelukkig kregen we te horen dat de podiumopbouw voor de sessie van ResonL & Yukunaï nog wat werk vroeg.  Zo konden we toch nog even genieten van de lekkere pizzabollen die verkrijgbaar waren bij de festivalfoodtruck.

ResonL & Yukunaï losten elkaar af over twee sets. ResonL (Claude Celli) verscheen als een monnik tussen een imposante muur van witte kubussen en gaf duidelijk aan bij de eerste tonen dat het feest kon beginnen. De logge en donkere techno werd vergezeld van een fascinerende visuele productie.

Vijfenveertig blokken dienden als een verbrokkeld scherm waarop de geprojecteerde beelden een spectaculaire wisselwerking met de pompende bassen en beats creëerden. ResonL hulde zich in het duister met een knappe set dark techno die (naar ons gevoel) te vroeg overgenomen werd door Yukunaï (Jérome Delinte). De fascinerende visuals bleven ook de set van Yukunaï animeren.

Het tempo van de elektronische pulsen daalde naar een afgevlakte stukje techno dat flirtte met eentonigheid. Knoppendraaier Yukunaï draaide zijn dreadlocks nog meer in de knoop en begon naar het einde toe in herhaling te vallen. We zagen een opwindend schouwspel waarbij toch een plek om te dansen ontbrak. De mensen van de lichtshow kregen van ons alle eer. Zij draaiden het hardst aan de knoppen.

Nieuw signaal

Undertow is een nieuwe samenwerking tussen Koen Buytaert (The Roswell Incident) en fotograaf Kristof Vande Velde. De mezzanine vulde zich terug goed met geïnteresseerden. Buytaert liet de sequencers thuis en bracht alleen zijn laptop en synthesizer mee voor een half uurtje tintelende dark ambient. We waren getuige van een verrassend stukje weemoedige elektronica begeleid met de grijze beelden van troosteloze bouwsels.

Tijdens de ijle soundscapes stemden de tussengevoegde tekstflarden tot nadenken. We hoorden een duistere en onbekende kant van Buytaert die ons liet zien en voelen hoe lelijk bebouwd het Belgenland wel is. We kijken er al naar uit wat Undertow ons in de toekomst nog kan brengen. Een interessant dark ambient project kwam hier aan de oppervlakte.

Gemengde gevoelens

Poltrock heeft zijn sporen als muzikant en producer al verdiend bij verschillende Belgische mainstream acts. De laatste paar jaar kreeg David Poltrock de smaak en tijd te pakken om zich toe te leggen op klank en experiment, met als resultaat drie instrumentale albums die in 2018 het licht zagen.

Een mooi stuk toetsenwerk op de vleugelpiano introduceerde het laatste optreden van de dag. De bühne was minimaal futuristisch verlicht waardoor Poltrock als een schim zijn elektronische attributen en piano streelde. Aarzelend kwamen de experimentele klanken tussen het pianowerk binnengeslopen die een houterige toets meedroegen. We weten niet of het zo bedoeld was maar de pianoloops hadden een stuntelige nasmaak.

Sfeer was er daarentegen wel door de summiere kleurovergangen en het bescheiden visuele ondersteuningswerk van beeldkunstenares Julie Calbert. Gedurende een groot halfuur kreeg een mengelmoes van elektronische soundscapes en effecten de bovenhand op de piano. Poltrock liet zich ook even verleiden om handmatig  aan de pianosnaren te friemelen en ons zo aan Ryuichi Sakamoto deed denken.

De artiest kon zich uit het te kunstmatig gebrachte deel losrukken door met zijn virtuositeit een prachtig melodieus einde aan het optreden te breien.  Eind goed al goed.

Het zéér geslaagde AntennA Festival 2020 doofde uit met de Deep Listening Set van Icarus die tevens medeoprichter en eigenaar van het gelijknamige label is. Het elektronisch (Belgisch) multiversum dat de organisatie tijdens de twee dagen tentoon zette, zorgt er voor dat de lat voor de volgende editie nu al hoog ligt.

Gezien: AntennA 2020 Festival Dag 2 – Cultuur Centrum Stroming, Evergem (Sleidinge) – 22 februari 2020

tekst:
Patsker Omaer Beguin
beeld:
Antenna-Festival-Onsturicheit2
geplaatst:
di 25 feb 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!