Wie van een stevig potje synthgeweld houdt, wordt op ‘Ecstatic Computation’ op zijn wenken bediend. Een koude en kille portie elektronica wordt met berekende precisie geserveerd. Caterina Barbieri ontpopt zich zo als een gestileerde en volwassen versie van haar landgenoot Lorenzo Senni. Het geheel is chirurgisch van elke beatstructuur ontdaan. Toch voel je dat die weggelaten structuur er ooit was, een soort fantoombeat dus. Op haar laatste release tekent de Italiaanse scherpe minimalistische contouren af die na elke stijl omhooglopende climax ontbinden tot een zwakke reflectie van de vorige gedaante. De laatste minuut van elk nummer klinkt zo als een herwerkte versie, die een inkijk Barbieri’s werkproces biedt. Opener van het album, ‘Fantas’, presenteert zich direct als hoogtepunt. Tien minuten lang word je meegetrokken in een hypnotische spiraal, die alle gevoel voor tijd doet verdwijnen. De engelachtige sirenenzang op ‘Arrows Of Time’ zorgt voor een welkome afwisseling in het instrumentarium. Nadat je eigenlijk al lang gezwicht bent voor Barbieri’s muziek, zorgt de aanzet van haar stemgeluid voor die finale trek over de streep, waarmee je in een paar klikken van je muis plots haar hele discografie hebt aangekocht. De internationale muziekpers heeft tot nu toe, dan ook niets dan lof voor haar werk. Dat resulteert in nogal wat boekingen. Momenteel is het moeilijk om een zichzelf respecterende experimentele affiche zonder Barbieri te vinden. ‘Ecstatic Computation’ is een continuering van dat parcours. Ze bevaart daardoor geen nieuwe wateren, maar een werkende formule moet je ook niet aanpassen.
