Ecate

Gestaag en met de regelmaat van een Zwitserse klok werkt Ufommamut aan hun steeds meer uitdijende oeuvre. Het Italiaanse powertrio – Poia (guitar, stem en effecten), Urlo (zang, bas, synths en effecten) en Vita (drums) – garandeert daarbij steeds een constante kwaliteit; ‘Ecate’ (de Griekse godin van de Drie Werelden) vormt hierop geen uitzondering. Echt verrassen is er op moment in hun carrière echter niet meer bij. Ook niet op ‘Ecate’ dus, hun zevende album sinds hun debuut ‘Godlike Snake’ uit 1999. Het album kan dan ook makkelijk gezien worden als een vingeroefening in het perfectioneren van hun stilaan herkenbare geluid, namelijk een solied verbond van doom, slugde en spacerock. De zes epische composities (in ruim drie kwartier) vormen één lange psychedelische geluidstrip, waarbij samples en aliënerende (tsjirpende, suizende en zuigende) geluidseffecten het hallucinogene gehalte van de muziek in toenemende mate versterken. Toch moet ook het begrip spacerock hier enigszins worden gemilderd want Ufomammut klinkt behoorlijk hard en agressief. Beelden over hippies kunnen meteen aan de kant worden gezet. Zeg maar eerder het Motörhead-effect op Hawkwind bijvoorbeeld. Alles werd gedrenkt in distortion voor een rauw en korrelig effect. De zang zit, zoals altijd, diep verstopt in de mix en fungeert als een extra instrument. ‘Ecate’ borduurt verder op de progressie die Ufomammut duidelijk etaleerde sinds hun Neurot-debuut ‘Oro: Opus Alter’; en consolideert hun positie van Heersers in het genre. Ufomammut staat definitief aan de top, samen met Yob en Electric Wizard.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
Ufomammut_Ecate
geplaatst:
do 22 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!