Opvallende stijlswitch. Lucy vaart een nieuwe richting uit en heeft hiervoor de technodreun tijdelijk van zich afgeworpen. Hij speelt met meditatieve en hypnotiserende klanken, die licht schijnen over de troebelingen des levens. De ep ‘Eat Drink Shop Relax’ klinkt als een meanderende zindering van subtiel geronk, fijne blieps en hypnotiserende variabele en aanhoudende klankgolven. ‘Sound bath meditation’ noemt hij het. En accurater kan je het niet omschrijven. Lucy dompelt je onder in een warme hypnotiserende klankenbubbel die je, gevangen in de sonische ballon als een veertje doet dwarrelend en zweven. Een yoga-moment van de meester. Een die je wegplukt uit de haastige onvree, doet dromen en verlangen van een ongrijpbare utopie. Op zijn nieuwe album ‘Self Mythology’ lijkt zelfreflectie het doel te zijn. Ritmes weerklinken, ingetogen en de vele chants onderbouwend. Als geesten die je lichaam bezitten, bewegen op een hypnotiserende cadans. Lucy roept de mythologische figuur Baba Yaga op. Hij gebruikt termen als Samsara en vindt inspiratie in een vroeg-middeleeuws lied van Franciscus van Assisi (‘Canticle Of Creatures’). In tegenstelling tot zijn ouder werk is ‘Self Mythology’ voornamelijk een luisterplaat. Eentje waarbij de werkelijkheid en de omgeving even kan worden vergeten en enkel muziek de geest bespeelt. De ritmes en de gezangen dragen bij tot de hersenverheffende sfeer, een sacraal moment waarbij een ingetogen terugblik door muziek wordt vergezeld. Een contemplatieve reis die niet zozeer de hedonist beoogd maar het stillere leven even omarmd. Een rustmoment zelfs als je niet aan rustgeven doet. Het is een nieuwe blik op Stroboscopic Artefacts. Toch leunt het dichter aan bij de idee van de ‘Stellate’-reeks en het is dus ook niet compleet onverwacht als je de dwalingen van Lucy en bijvoorbeeld Dadub volgt. Terwijl voorheen de nadruk lag op dystopisch onheil en duistere technoritmes, schermt Lucy met tribale ritmes en zelfs Oosterse klanken op ‘A Millenia Old Adversary’. Het sonische buitenbeentje. Op ‘She-Wolf Night Mourning’ dwarrelen kleine elektronische arpeggio’s als stofdeeltjes doorheen subtiele percussie. Kwetsbare tonen in een bontgekleurd en fragiel klankenspel. Eenzelfde breekbaarheid en onschuld weerklinkt op ‘Samsara’. Klanken in contrast met de eerste helft van de plaat, wanneer ritmes op ‘Dissonance Emancipation’ of ‘Vibrations Of A Circular Membrane’ doen denken aan Shackleton, maar dan zonder diens hectiek. Zelden roept de muziek van Lucy vergelijkingen op. Tot nu met ‘Self Mythology’. Omdat er even niet globaal vernieuwd wordt en enkel de geest een muzikale cleansing ondergaat. Lucy is nog steeds meester. Alleen niet van de dans ditmaal.
