Ruimte, dat is het eerste dat je te binnen schiet bij het beluisteren van ‘Earth-Time’ van het Moon Trio, rond de Tilburgse jazzpianist Jeroen van Vliet. Qua bezetting is het een standaard jazztrio: piano, contrabas/basgitaar (Cord Heineking) en drums (Mark Schilders). Het grote verschil zit enerzijds in de muzikale verbeeldingskracht van Van Vliet, maar meer nog in het feit dat de pianist werkt met effectapparatuur en de bassist ook elektronica ter hand neemt. Die toevoegingen vormen absoluut een meerwaarde. Niet alleen wijkt de muziek daardoor sterk af van het doorsnee repertoire, de spelers krijgen vleugels. Ze nemen je mee naar oorden waar je eigen verbeelding aangemoedigd wordt te expanderen, alsof het een luchtschip is om het oppervlak van buitenaardse planeten mee te verkennen. Het oog zwelgt in eindeloze landschappen, gehuld in tere kleuren die van onder gazen sluiers opgloeien. Zo ligt over het geluid van de band soms een hoog fluitend waas. Van Vliet plukt zo links en rechts aan een warm zoemende snaar, zoals in het slot van het titelnummer. Het contrast met een meer traditioneel nummer als ‘Loose’ is aanzienlijk. Prima gespeeld, zachtmoedige melodieën van grote schoonheid, een bas en een drum die nauw aansluiten bij de piano. Maar als in de laatste minuut de elektronische trukendoos zich opent, zit je ineens in een heel andere wereld. Het maakt duidelijk hoe belangrijk die doos is voor de verruiming van de mogelijkheden van het trio, maar ook voor de luisteraar. Die wordt bevrijd uit de ketenen van voorspelbaarheid. In plaats van in te dutten bij het overbekende, blijft het oor wakker en alert. Een verfrissende ervaring.
