Een band uit Brooklyn, dat doet de indie-alarmbellen rinkelen. Dawn of Midi begeeft zich echter niet in het echelon waar bands als Grizzly Bear en Vampire Weekend de dienst uit maken. Oorspronkelijk een freejazztrio, tapt de band ditmaal uit een totaal ander vaatje. Een die gevuld is met een verzameling minimalistische percussie, voortgebracht door drums, contrabas en piano. Met enkele nootaanslagen wordt er draadje voor draadje een tapijt geweven waarop we op momenten bijna in slaap vallen, maar altijd weer worden we bijtijds uit de droom gesleurd, mee een gedrogeerde dansvloer op. Opeens zijn we onderdeel van een sjamanistisch ritueel midden in een Koninklijk Concertgebouw, zitten we onder de MDMA in een rokerige jazzclub. Hier en daar irriteert de muziek, als ze terugvalt tot een summiere uiting van noot, noot, noot. Als een vinger die constant in onze zij prikt, een speer die over onze ribben krast. Maar bijtijds worden we weer de dansvloer op geworpen en vervagen alle concepties van waar we ons precies bevinden, laat staan waar we heen gaan. Dit is geen freejazz, maar een tribalistische aanval op onze amygdala, en we hebben angst achter te blijven. ‘Dysnomia’ bestaat uit negen nummers, maar is in feite één lange mix, die nog het meest doet denken aan de techno van Dino Sabatini, op zijn ‘Shaman’s Path’. De albumhoes is een perfecte illustratie voor deze muziek: langzaam worden we spiraalsgewijs een zwart gat ingezogen. Een waarlijk wonderlijk album.
