Wanneer techno ophoudt techno te zijn. Zoals je die kent tenminste. Lee Gamble wilt met de bestaande grenzen spelen. Hij deconstrueert en herdenkt. Hij bouwt een geluid, ontdoet het van zijn ballast en houdt het naakte geraamte van de song over. Wat je hoort, is niet wat er is. Lee Gamble speelt met ruimte, het denkbare en wat je horen wilt.Zoals woorden die door elkaar gehutseld zijn en toch leesbaar blijven. Zo blijft Lee Gamble trouw aan het technoritme, zonder zich toe te leggen op zijn gratuite beats. En toch zou je kunnen dansen. Met je ogen dicht, geluiden weggefilterd en slechts de roes die je bijblijft. Soms wordt die door een schaars ingezet ritme vastgehouden zoals op Coma Skank. Dan weer door de weggefilterde overschotjes van een beestachtige monstertrack waarvan enkel de tierlantijntjes nog tot je doordringen (Overund). Dutch Tvashar Plumes is het laatste uur op de dansvloer wanneer de doorbijters een laatste dans wagen, de oren al doofgespeeld, de ochtend flirtend met de nacht. Het is de apotheose van die nacht, het verdwijnen van de onschuld. Het verhaal van de bijna leeggelopen bunkers, waarin slechts gebroken glas en natte muren werden achtergelaten. Voordat iemand van plan was te dansen op Nowhen Hooks, omdat er geen song meer te horen is op Barker Spirals. Terwijl Tvash Kwawar het feestje van de buren lijkt, speelt Lee Gamble met je verwachtingen. Ook al beweert hij dat het puur toeval is, muzikaal vervolgt hij het verhaal dat hij begon met zijn uiteengerukte jungle-samples op Diversions 1994-1996. Alleen valt het ritme anders. Dit zou wel eens de toekomst van techno en dance kunnen zijn met abstractie hoog in het vaandel net zoals Lee Gamble op het stilistische en minimale Kuang Shaped Prowla pleegt te doen.
