Dug Out Skyscrapers

Pianotrio De Beren Gieren beantwoordt intussen verdomd goed aan de “Always different, always the same”-uitspraak die John Peel deed over The Fall. Hun discografie, die intussen toch al vijf albums telt, kan je gerust beschouwen als een groot, overkoepelend raamwerk, waarin elk album een invalshoek, teneur of kleur toevoegde. In de eerste twee voelde je nog wat meer de jonge baldadigheid en dat ongeduldig-hoekige, terwijl de live samenwerking met Susana Santos Silva duidelijk maakte dat het menens was. Het vorige album, dat opnieuw verscheen bij Clean Feed, dook in de diepte, met een lichte verschuiving richting elektronica, iets wat nu verder uitgewerkt wordt met album nummer vijf. Dat vindt een nog fraaier evenwicht van akoestisch en digitaal, van jazz en klassiek, van licht en donker. En terwijl de drie zichzelf vroeger weleens voor de voeten durfden lopen, hebben ze de kunst van de dosering nu volledig onder controle. Dat doen ze niet enkel door wat kortere stukjes in te lassen die kunnen dienen als overgang of verpozing, maar ook door het benutten van soms opvallend rechtlijnige structuren, repetitieve elementen en misleidende eenvoud. Wat bij een eerste oppervlakkige beluistering misschien iets heeft van een oefening in minimalisme, verraadt bij aandachtige verkenningen een curieuze gelaagdheid en een maturiteit die even etherisch als onheilspellend is gaan klinken. Zwaarmoedige momenten met residu van een gesuggereerde Apocalyps belanden zo naast dartele dromerijen. Vanaf ‘Voorlopige Dagen’ beland je in een wereld waarin houvast en ongemak een gracieuze dans uitvoeren, met ‘Weight Of An Image’ en ‘De Belofte Treurwals’ als enkele van de meest in het oog springende haltes. Het gaat de Beren goed af.

tekst:
Guy Peters
beeld:
De_Beren_Gieren_Dug_Out_Skyscraper
geplaatst:
di 9 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!