Drift

Het zevende album alweer van dit New Yorkse rockcombo. Een die fantastisch opent met het duistere Maybe I’m Crazy, waar een dreigende stem, krassende gitaren, een verdwaalde mistige sax en gedreven door een synthlijn het beste van wave oproept. Het is een nummer voor een dansvloer vol drop-outs en kapotte spotlights. Op deze plaat speelt de gitaar sowieso een minder prominente rol, hun instrumentarium wordt uitgebreid met o.a. synths, strijkers, saxofoon, harmonica en tape loops. Secret Light is zowaar funky, maar dan op de punkfunk manier, met een herhalend pianomotief als groove, rollende bas, hitsige stem en dan weer die sax die op de achtergrond opereert. Rose On Top of the World slingert je dan weer de andere kant op, naar seventies soft pop. Wij waren er toen al geen favoriet van, nu nog altijd niet. So High heeft dan weer wat weg van countrypop. Waar wij met het begin van de plaat helemaal mee waren, zijn we nu toch al een klein beetje het spoor van The Men bijster aan het raken. Final Prayer zal het dan weer goed doen bij de meisjesafdeling van de Scouts. Dat zou in veel gevallen een pluspunt kunnen zijn, maar muzikaal gezien niet volgens ons. Dat ze er dan een punker als I Killed Someone tussengooien verandert daar niet veel aan. Dit soort songs verrast ons al lang niet meer. The Men probeert zichzelf op deze plaat heruit te vinden denken wij. Ze slagen daar maar bij een paar songs in. En dat is net iets te weinig.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
The_Men_Drift
geplaatst:
wo 9 mei 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!