Het was te abstract, die eerste keer dat het nieuwe werk van Yves De Mey in Het Bos gespeeld werd. Weken, maanden later staat ‘Drawn With Shadow Pens’ bijna in het geheugen gegrift. De plaat helemaal vatten is onmogelijk. De lagen boven op de lagen onder de lagen die hij creëert zitten boordevol dissonante klanksculpturen die brommen, grommen, vrijen en tegen elkaar opmonsteren. Het is ook een sensationele, grijsgetinte geluidentrip die zowel sonisch vooruitblikt als industriële dystopieen in hun teleurstelling herschikt. Groezelige ambient voor de volhardende luisteraar. Rauw en bruut. Geluiden die (aan)raken, rillingen veroorzaken en snijden. Vernielende en voorbijrazende geluiden die onverwacht de verwachte wanhoop wurgen. Er dwarrelt licht en ruimte door ‘Drawn With Shadow Pens’. Een vooruitziende van optimisme vergeven blik. Maar dat hoor je niet meteen. Opener ‘Prelament’ is zelfs genadeloze opruiende en beklemmende witte ruis. De sinusgolvenrijke blieps en metalen ritmes op ‘Adamance’ en de spartaanse ritmes van ‘Xylo’ klinken als minimale industrial. Een geraamte van klanken waarrond al dan niet een wereld wordt gebouwd. Afbrokkelend of uitdeinend. Het is ‘Yearned’ dat opvalt. Een miniem gezoem, aanzwellend en zoekend naar een ritme en helemaal onderin een kinderliedjesriedel. Fragiel en schijnbaar verloren. De verborgen schat in de wereld van Yves De Mey? Ook ‘Ostia’ dat van quasi oer-minimal uitmondt in elektrostatische knetters en gecontrolleerde chaospatronen. De geluidenman beheerst zijn werktuigen, beheerst de luisteraar en toont zich meester in zijn eigen abstractie. ‘Drawn With Shadow Pens’ is zonder overdaad en puur. Uiterst zeldzaam.
