Dour Festivalpubliek - (c) Enes El Matili

Dour 2022: Dagen in de muziekzoo

In de bus op weg naar Dour genieten tieners in stilte van de laatste minuten rust alvorens dit oorlogslandschap van start gaat. Als dan de festivalweide in zicht komt wordt er luid gebruld; op naar bier, en een zee vol mentaal geïncapaciteerde staaltjes van het andere geslacht.

Daarnaast valt er op Dour nog steeds muziek te beleven; de programmatie is er op het scherp van de snee, en combineert publiekliefhebbers als Angèle en Roméo Elvis met topnamen als Black Midi, IC3PEAK, ascendant vièrge en nog zoveel meer.

In 1989 bestond de Dour-lineup nog uit vijf lokale bands op een brak veld in Wallonië. Dit jaar duurt het Belgische massafestival vijf dagen en zijn er acht podia en 264 artiesten te spotten, hetgeen yours truly over de festivalweide doet spurten als een bizar geëvolueerde pingpongbal.In het Labo steken er frisse acts de kop op; zo opent het Antwerpse hyperpop-duo Promis3 er met een elegante performance die gabber afwisselt met remakes van iconische nillies camp à la ‘Summer Jam’ en ‘Blue’.

Het talent van Taio Cruz en Kat Deluna-producer Andras Vleminckx steekt er duidelijk de kop op, terwijl frontman Brent Dielen een pure performance neerzet waarbij hij af en toe naar adem hapt.Zo weken bands als deze gabber los van haar banden met de skinhead-subcultuur en wordt het queer property, waardoor het genre een menselijke invulling krijgt.

Van haar beeldige ‘Shabrang’-album speelt Sevdaliza vooral hapklare nummers als ‘Oh My God’, die dan jammerlijk verdrinken in een zielloze live-orchestratie van haar anders zo briljante productie. Helemaal deprimerend wordt het als het zangtalent zonder duidelijke aanleiding een DJ-set speelt, waarbij Gigi D’Agostino en The Prodigy duidelijk vooral de festivalzombie zouden moeten prikkelen. Het is alsof Pavarotti ineens dubstep zou gaan maken met FruityLoops; niemand wil dit levend meemaken.

Aangename verrassing is opkomende Jersey club-koningin UNIIQU3, die al wild twerkend footwork, trap en juke mixt met de cool van Jana Rush en de funk van Total Freedom. In de as van haar DJ-set halen ook technogoden Reinier Zonneveld en LSDXOXO hun publiek  onderuit. Zonneveld doet dat met puristische, lichamelijke techno, en een spanningsopbouw die zijn publiek mee doet rillen als waren ze een verlengde van zijn mengpanelen; LSDXOXO gaat de andere kant uit en mixt techno en gabber, terwijl hij drops aanvangt, onderbreekt en herneemt in een gevat spel met zijn publiek.

Op vrijdag kijk ik toe hoe de Britse artrocksensatie Black Country, New Road soundcheckt. Sinds het genie van platen als For The First Time en Ants EP zijn de verwachtingen hoog. Toch lijkt er iets gebroken te zijn bij het vertrek van vocalist Isaac Wood. De muzikanten leven zich amper in elkaar in; met uitzondering van drummer Charlie Wayne staat de band erbij als in een kostschool, waarbij de integere vocals van Lewis Evans en Tyler Hyde nog net karakter toevoegen aan de muziek.

Daaraan bij Sylvie Kreusch geen gebrek; de dansende diva zet dromerige en ijzersterke melodielijnen neer terwijl Black Flower-drummer Simon Segers ze in stevige ritmes ent. MEYY verleidt met zwoele, kraakhelder gezongen R&B die, hoe fris ze ook moge klinken, een copypaste is van het Rosalia-merk. Yves Tumor bewijst nog maar eens hoe veel van zijn act uit persona bestaat; live blijft zo goed als niks van de eclectische ambities van zijn studio-opnames bij Warp overeind en brengt hij weinig opzwepende showrock. Ook I Hate Models klinkt plat en ongeïnspireerd; wie echter kan stilzitten op Laurent Garnier, verdient een onderscheiding. Hij brengt de crème de la crème van de house, waarbij de producer haarfijn aantoont hoe hij al dertig jaar standhoudt in de scene.

Konden we maar even vol lof zijn over Blawan. De Britse producer en DJ heeft schijnbaar genoeg aan zijn ijzersterke reputatie binnen de Europese clubscene, want op Dour strooide hij lui muzikale ideeën in het rond. Zo bleef een publiek dat zaterdag om halféén op elke deftige 4/4 uit zijn dak had kunnen gaan op zijn honger zitten – gelukkig brachten Joy Orbison en Sherelle daar verandering in. Die laatste hield een Britse traditie in ere; jungle, house, dubstep of drum-‘n-bass, zij zit er niet mee in, zo lang er aan één stuk door wordt geraved.Move over dus, Blawan, want er zijn kapers op de kust.

Gezien: Dour Festival 2022

tekst:
Juliet Hoornaert
beeld:
Festivalpubliek
geplaatst:
di 26 jul 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!